LE MANS ’66

Le Mans ‘66/Ford v Ferrari

TWENTIETH CENTURY FOX przedstawia produkcję CHERNIN ENTERTAINMENT / TURNPIKE FILMS film JAMESA MANGOLDA

MATT DAMON, CHRISTIAN BALE

LE MANS ‘66

JON BERNTHAL, CAITRIONA BALFE, TRACY LETTS, JOSH LUCAS

kostiumy: DANIEL ORLANDI

muzyka: MARCO BELTRAMI & BUCK SANDERS

montaż: MICHAEL M^cCUSKER ACE, ANDREW BUCKLAND

scenografia: FRANÇOIS AUDOUY

zdjęcia: PHEDON PAPAMICHAEL ASC / GSC

produkcja wykonawcza: KEVIN HALLORAN, DANI BERNFELD, MICHAEL MANN 

produkcja: PETER CHERNIN p.g.a., JENNO TOPPING p.g.a., JAMES MANGOLD p.g.a.

scenariusz: JEZ BUTTERWORTH & JOHN-HENRY BUTTERWORTH oraz JASON KELLER

reżyseria: JAMES MANGOLD

Barwny, szerokoekranowy

Czas projekcji: 152 min.

„Le Mans ‘66” to prawdziwa historia wizjonerskiego amerykańskiego projektanta samochodów Carrolla Shelby’ego i nieustraszonego brytyjskiego kierowcy Kena Milesa, w których wcielili się nagrodzeni Oscarami Matt Damon i Christian Bale. Shelby (Damon) i Miles (Bale) wspólnie stawili czoło obojętności wielkich korporacji, prawom fizyki i własnym ograniczeniom, by zbudować rewolucyjny samochód wyścigowy dla Ford Motor Company i rzucić wyzwanie słynnym samochodom Enzo Ferrari w prestiżowym dwudziestoczterogodzinnym wyścigu Le Mans we Francji w 1966. Reżyseria: James Mangold (“Spacer po linie”, “Logan: Wolverine”).

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Shelby (Damon) i Miles (Bale) wspólnie stawili czoło obojętności wielkich korporacji, prawom fizyki i własnym ograniczeniom, by zbudować rewolucyjny samochód wyścigowy dla Ford Motor Company i rzucić wyzwanie słynnym samochodom Enzo Ferrari w prestiżowym dwudziestoczterogodzinnym wyścigu Le Mans we Francji w 1966. Reżyseria: James Mangold (“Spacer po linie”, “Logan: Wolverine”).

Przy 7000 obrotów na minutę przekracza się granicę, za którą wszystko się zaciera

Maszyna staje się lekka jak piórko. Znika.

Pozostaje tylko ciało, mknące w przestrzeni i czasie

I właśnie przy 7000 obrotów spotykasz to coś. Coś co tam na ciebie czeka.

Nominowany do Oscara filmowiec James Mangold, mistrz narracji, któremu zawdzięczamy Spacer po linie oraz Logana: Wolverine’a, powraca z filmem, inspirowanym prawdziwymi, dramatycznymi wydarzeniami, opowiadającymi o wielkiej przyjaźni, która na zawsze odmieniła oblicze wyścigów samochodowych.

 W roku 1959 Carroll Shelby (Matt Damon) jest u szczytu sławy, po wygranej w najtrudniejszym wyścigu samochodowym, 24 Hours of Le Mans. Lecz tuż po wielkim triumfie spada na niego wielki cios – nieustraszony Teksańczyk dowiaduje się od lekarzy, że cierpi na groźną chorobę serca, uniemożliwiającą mu dalsze wyścigi. Wyjątkowo zaradny Shelby zmienia karierę na projektowanie i sprzedaż samochodów, czym zajmuje się w magazynie w Venice Beach z zespołem inżynierów oraz mechaników. Jednym z nich jest narwany kierowca testowy, Ken Miles (Christian Bale). Ten mistrz kierownicy z Wielkiej Brytanii, jest oddanym ojcem i mężem, a także geniuszem za kółkiem. Z drugiej strony jest nieokrzesany, arogancki i nieskłonny do kompromisu.

Po udanym pokazie pojazdów Shelby’ego na Le Mans, konkurujących z kultową włoską marką, Enzo Ferrari, Ford Motor Company zleca pełnemu pasji wizjonerowi zaprojektowanie idealnego samochodu wyścigowego, który pokona nawet Ferrari na morderczym, francuskim torze. Pragnący za wszelką cenę osiągnąć sukces, pomimo ogromnych wyzwań Shelby, Miles i jego barwna ekipa, nie poddają się ingerencjom ze strony szefostwa, prawom fizyki, ani osobistym demonom. Pragną zbudować rewolucyjny pojazd, który pobije na głowę całą konkurencję. Jednak ich niestrudzone wysiłki mają wysoką cenę  – zwycięstwo będzie słono kosztować tych śmiałków.

W filmie LE MANS ‘66, pokazującym tę słodko-gorzką opowieść o triumfie, gra laureat Oscara Matt Damon (Marsjanin, Jason Bourne), zdobywca Oscara Christian Bale (Vice, Fighter), Jon Bernthal (Baby Driver, Wdowy), Caitriona Balfe („Outlander”, Plan ucieczki), Tracy Letts (Lady Bird, The Big Short), Josh Lucas (Yellowstone, Przypływ wiary), Noah Jupe (Ciche miejsce), Remo Girone (Nocne życie), Ray McKinnon (Mayans M.C.), JJ Feild (Kapitan Ameryka: Pierwsze starcie) oraz Jack McMullen (Szkoła na Waterloo Road). Film wyreżyserował James Mangold (Logan: Wolverine, Spacer po linie), na podstawie scenariusza Jeza Butterwortha i Johna-Henry Butterwortha (Na skraju jutra, Fair Game) oraz Jasona Kellera (Plan ucieczki, Kaznodzieja z karabinem). Producentami są James Mangold, Peter Chernin (Ukryte działania, Król rozrywki) i Jenno Topping (Wojna o planetę małp, Agentka) dla  Chernin Entertainment. Producentami wykonawczymi są Kevin Halloran (Między nami kosmos), Dani Bernfeld (Słodka dolina) i Michael Mann (Zakładnik).

W ekipie Mangolda, z której członkami pracuje regularnie, znaleźli się, nominowany do Oscara operator Phedon Papamichael, ASC/GSC (Nebraska, Spacer po linie), kierownik produkcji François Audouy (Logan, Wolverine), montażyści Michael M^cCusker, ACE (Logan, Spacer po linie) oraz Andrew Buckland (Dziewczyna z pociągu), Visual Effects Supervisor Olivier Dumont (Król Artur: Legenda miecza, Drzewo życia), kompozytor Marco Beltrami (3:10 do Yumy, The Hurt Locker. W pułapce wojny)  oraz Buck Sanders (The Hurt Locker. W pułapce wojny, Wolverine), kostiumograf Daniel Orlandi (Logan: Wolverine, Ratując pana Banksa) i kierownika castingu Ronna Kress (Deadpool, Mad Max: Na drodze gniewu).

WYSOKOOKTANOWY DRAMAT O PRZYJAŹNI, KTÓRA ZMIENIŁA OBLICZE WYŚCIGÓW SAMOCHODOWYCH

Jest to jedna z najbardziej kultowych kart w historii sportów motorowych. Carroll Shelby, ściśle współpracując ze swoim charakternym kierowcą testowym, Kenem Milesem, zbudował rewolucyjny samochód, który prześcignął całą flotę pojazdów stworzonych przez legendę włoskich wyścigów, Enzo Ferrari w roku 1966, podczas 24-godzinnego wyścigu Le Mans. Film opowiada historię pionierskich wynalazców, którzy pokonują nieprawdopodobne przeciwności, by osiągnąć coś niezwykłego swoją pomysłowością, determinacją i siłą woli.

Reżysera Jamesa Mangolda pociągały w tym filmie dwa wyzwania: okazja do nakręcenia ekscytujących sekwencji wyścigów, w których widz praktycznie siedział w kokpicie z tymi nieustraszonymi kierowcami oraz możliwość opowiedzenia o burzliwej przyjaźni Shelby’ego i  Milesa. Różnili się od siebie, lecz obywaj mieli silne, barwne osobowości. Shelby był twardy, choć sympatyczny, zaś Miles opryskliwy i dosadny, lecz łączyła ich pasja do innowacji oraz niegasnąca miłość do wyścigów samochodowych.

Mówiąc najprościej, Shelby i Miles chcieli osiągnąć szczyty, chociaż ryzykowali życiem, za każdym razem, gdy siadali za kierownicą. „Rozumieli się na najgłębszym poziomie”, mówi Mangold. „Kiedy Shelby stanął przed faktem, iż nigdy więcej nie będzie mógł się ścigać, znalazł sobie nową drogę i z kierowcy został sprzedawcą oraz projektantem samochodów, a swoje marzenia realizował poprzez Kenny’ego. Lecz Ken nie potrafi trzymać języka za zębami ani opanować się w kontaktach z korporacyjnymi szefami czy na forum publicznym. Po prostu mówi, co myśli, więc Shelby przyjmuje na siebie rolę opiekuna, rzecznika prasowego Kena. Ich relacja jest oparta na symbiozie. Dopełniają się”.

„LE MANS ‘66 to film, który przypomina mi, dlaczego zająłem się tą pracą”, mówi producent Peter Chernin. „To wielkie, emocjonujące, wyjątkowe doświadczenie, które uosabia wszystkie powody, dla jakich warto zasiąść w kinowym fotelu. Chcemy się zaangażować. Chcemy dać się porwać, śmiać i płakać… poczuć inspirację. Ten film ma w sobie to wszystko i nie tylko”.

Chernin ucieszył się, kiedy po kilku latach pracy nad scenariuszem, do projektu dołączył reżyser James Mangold. Mangold miał już doświadczenie w opowiadaniu przejmujących emocjonalnie opowieści o postaciach historycznych i porywających fabuł o outsiderach.

„Od zawsze pociągają go bohaterowie, którzy zostają nimi wbrew własnej woli, z mocnym kręgosłupem moralnym, często nietuzinkowi, czasem trochę na bakier z prawem”, mówi Chernin. „Nie mógł się oprzeć perspektywie wyreżyserowania fantastycznego, pełnego rozmachu i wysokich stawek dramatu. Nikt nie połączyłby tak piękna i duszy tego filmu, jak on”.

„Wyzwaniem było tak poprowadzić historię o zwycięstwie, żeby widzowie poczuli więź, braterstwo i energię tych kierowców, projektantów, mechaników i załogi w boksie, nie popadając w banał”, dodaje Mangold. „Pomyślałem, że jeśli uda nam się wystarczająco dobrze poznać tych wyjątkowych bohaterów, wygrane i przegrane wyścigi nabiorą wtórnego znaczenia przy wygranych i przegranych kartach w ich życiu”.

Kluczem do podejścia Mangolda było stworzenie bardziej realistycznego obrazu życia Shelby’ego i Milesa. W dzisiejszych czasach, kiedy o kształcie wielkich hitów często decydują efekty specjalne, reżyser uznał, że najważniejszy będzie autentyzm w pokazaniu scen akcji w LE MANS ‘66, by wierniej odtworzyć lata sześćdziesiąte zbliżyć widzów do doświadczeń tych kierowców, przesuwających granice możliwości swoich maszyn i ich samych.

„Dla mnie celem, w tym powszechnie wspomaganym komputerowo świecie kina akcji, było odnalezienie czegoś czysto analogowego i surowego, piękna tych ludzi, maszyn, silników, ryzyka”, mówi Mangold. „Ci bohaterowie śmigają wokół toru w aluminiowych pociskach, z prędkością 320 km na godzinę. W ich odwadze i przetrwaniu w ekstremalnych warunkach tkwiła magia, którą bardzo chciałem przekazać”. 

Film zaczyna się od zwycięstwa Shelby’ego w wyścigu Le Mans, po którym następuje diagnoza, po czym akcja przenosi się do roku 1963. Ford Motor Co., kiedyś lider na rynku, teraz sprzedaje się gorzej niż samochody rywala, General Motors. Dyrektor marketingu, Lee Iacocca radzi, że jeśli Ford chce przemówić do młodych ludzi, szykujących się do kupna swojego pierwszego samochodu, firma powinna skupić się na prędkości. Gdyby samochody Forda zwyciężały w wyścigach, ich komercyjne samochody stałyby się atrakcyjne przez kojarzenie marki. A jako, że żadna firma nie produkowała szybszych, ani seksowniejszych samochodów niż Enzo Ferrari, wydawało się, że oczywistą odpowiedzią będzie kupno europejskiego producenta. Do siedziby Ferrari wyrusza kierownictwo Forda, żeby wynegocjować transakcję, lecz wracają do Michigan z pustymi rękami. 

Rozwścieczony prezes Forda, Henry Ford II (znany też jako Deuce), natychmiast mianuje swoją prawą rękę, wiceprezesa Leo Beebe, szefem działu zaawansowanych technologii wyścigowych. Przed Ford Advance Vehicles staje zadanie szybkiego stworzenia pojazdu, zdolnego pokonać Ferrari na jego polu – czyli w „Mount Evereście wyścigów samochodowych”, 24-godzinnym Le Mans. Zespół FAV buduje ekscytujący model GT40 Mark I, lecz jego pierwszy występ w Le Mans w roku 1964 kończy się żałośnie. Żaden z trzech modeli nie dociera do mety, podczas gdy samochody Ferrari plasują się na trzech pierwszych miejscach. Uwadze Henry’ego Forda II nie umyka jednak fakt, że czwarte miejsce zajmuje Shelby Daytona Cobra Coupe.

Ford zatrudnia Shelby’ego do stworzenia, przetestowania i nadzoru nad całym programem pojazdów wyścigowych firmy. Relację jednak utrudnia kierowca testowy Shelby’ego, Ken Miles. Pyskaty Miles szybko robi sobie wroga z Beebe, który za wszelką cenę próbuje manipulować Shelbym i pozbyć się Milesa na każdym kroku. Jednak, pomimo ogromnych przeciwności i niemal ciągłego ingerowania szefów korporacji, Shelby i jego ekipa—w której znajduje się też główny inżynier, Phil Remington oraz młody mechanik z Wielkiej Brytanii, Charlie Agapiou— budują jeden z najwspanialszych samochodów wyścigowych w historii: Forda GT40 MKII. Ten samochód zmienił oblicze Forda i samej Ameryki, po tym, jak wziął udział w jednym z najtrudniejszych wyścigów samochodowych w historii, Le Mans w 1966 roku. 

Mangold mówi, „Ten film opowiada o ludziach, dążących do doskonałości, walczących z korporacyjnym podejściem, które polegało wyłącznie na grupach fokusowych. To uosobienie ducha walki w naszym kraju w XXI wieku, podejmowania ryzyka, skakania na głęboką wodę, słuchania instynktu. Wszystko to było potrzebne, żeby stworzyć wiele rzeczy, które definiują nasz kraj, a których obecnie często boimy się już podejmować”.

Chernin dodaje: „Od początku czuliśmy, że to może być niezwykle porywający film, gdyż pokazuje zakulisowe konflikty i decyzje pełnych pasji, ambitnych, zdeterminowanych, barwnych postaci, rozgrywające się na tle wyjątkowego krajobrazu Ameryki. Wtedy to powojenny optymizm przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ustępował miejsca bardziej cynicznej epoce późnych lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Jest to też idealna, bo nostalgiczna wersja amerykańskiej opowieści o bohaterze, który ma nikłe szanse na wygraną”. 

POSZUKIWANIA CARROLLA SHELBY I KENA MILESA

Chociaż w filmie LE MANS ‘66 występuje znakomita grupa aktorów, odtwarzających role znanych, autentycznych postaci, w sercu całej historii tkwi burzliwa relacja pomiędzy dwoma buntownikami – Carrollem Shelby i Kenem Milesem. Od początku reżyser filmu wiedział, że w kluczowych dla opowieści rolach chce obsadzić Matta Damona i Christiana Bale’a. „Obydwaj są niezwykle utalentowani”, mówi Mangold. „Od początku dało się wyczuć między nimi nić braterstwa, która wyraźnie przeniosła się na ekran”.

Reżyser uważa, że aktorów cechowało pewne podobieństwo do kreowanych postaci. Tak jak legendarny kierowca wyścigowy i twórca samochodów sportowych, Carroll Shelby – który zaprojektował modele Shelby Cobra i Shelby Daytona oraz zmodyfikowane wersje wyścigowe kultowej serii Mustang Forda—Damon cieszy się sławą gwiazdy od kilku dekad.

            „Przez większą część życia jest gwiazdą”, mówi o Damonie Mangold. „Ten ogromny, wieloletni sukces zapewnia mu rozgłos i sławę, lecz także stawia przed nim pytania, które zadaje sobie każdy aktor po czterdziestce – dokąd zmierzam? Podobnie Shelby zmuszony odmienić swoje życie na początku filmu”.

Damon mówi: „Shelby był doskonałym kierowcą, który w pewnym sensie dotarł na sam szczyt. Z powodu choroby serca, stracił coś, co kochał. Mało brakowało, a odszedłby w niepamięć i został zwykłym sprzedawcą samochodów. Ford dał mu jedną szansę na milion. Zarówno dla niego jak i dla Milesa stawka była niezwykle wysoka. To punkt zwrotny w ich życiu”.

Bale zbudował karierę śmiałymi kreacjami postaci, szczególnie autentycznych jak Dicky Eklund w The Fighter czy Dick Cheney w Vice. Potrafi całkowicie zidentyfikować się z granym bohaterem, żeby dotrzeć do jego sedna. Ma też reputację człowieka pełnego pasji i bezpośredniego, podobnie jak Ken Miles, który podczas drugiej wojny światowej był kierowcą czołgu, by potem trafić na tor wyścigowy.

 „Pod wieloma względami Ken Miles i Christian są podobni z charakteru”, mówi Mangold o aktorze, którego reżyserował w filmie 3:10 do Yumy z 2007 roku. „Christian jest bardzo utalentowanym aktorem, lecz nie lubi być gwiazdą kina. Uwielbia pracę, kiedy ma ją pod kontrolą, kiedy, że tak powiem, siedzi za kółkiem. Poza tym jest Brytyjczykiem i bliskie mu są dzielnice robotnicze w Wielkiej Brytanii. Mógł się więc utożsamić z Kenem pod bardzo wieloma względami. Wiedziałem, że będzie zachwycony perspektywą przygotowań oraz prowadzenia samochodu w tym filmie”. 

Bale mówi, „Granie autentycznych postaci ma w sobie wolność, ponieważ znamy ich sposób bycia, dziwactwa, głos, wszystko jest na wyciągnięcie ręki”. I dodaje, „Można swobodnie z tego korzystać. Można obejrzeć wideo, zaprosić tę osobę na plan filmowy i porozmawiać – ludzie są cudownie ekscentryczni i niesamowici. Czuję się bardziej wolny, grając prawdziwą osobę, bo wiem, że to nie moje ego dyktuje wybory”.

O dwóch gwiazdach filmu producent Peter Chernin mówi tak, „Bale i Damon należą do wąskiej grupy najlepszych aktorów czasów współczesnych. Obydwaj potrafią zatracić się w swoich rolach, lecz nie kosztem magnetyzmu gwiazdy. Bez trudu przeobrazili się w tych dwóch bohaterów, reprezentujących odchodzący do lamusa męski prototyp, w którym najważniejsza była odwaga, rycerskość i skromność”.

Chociaż aktorzy nigdy nie pracowali razem, cieszyli się, że spotkają się na planie w rolach dwójki niezwykłych przyjaciół. „Shelby po prostu czuł, że Ken Miles jest niezbywalny w tej misji, zaś Ken był znany z tego, że nie toleruje głupców” mówi Damon. „Był wybuchowy i mówił, co myślał. Nie lubił tańczyć, jak mu zagrają. Jeśli uważał jakiś pomysł za głupi, mówi to wprost. Nie miał talentu dyplomatycznego ani politycznego. Był też niesłabnącym źródłem frustracji dla Shelby’ego, ponieważ sam sobie kopał dołki. Shelby jednak potrzebował go, żeby pomógł mu stworzyć samochód, a potem poprowadzić go w wyścigu Le Mans.”

Mangoldowi zależało, żeby jego gwiazdy jak najwięcej scen nagrały faktycznie prowadząc samochody na prawdziwych torach wyścigowych. „Idea polegała na tym, żeby w jak największym stopniu wykorzystać samochody”, mówi reżyser. „Chciałem, żeby widz poczuł realia jazdy. Słyszymy i widzimy drganie śrub w kadłubie samochodu. Czujemy wibracje silnika. Rozumiemy, jak ciężko jest pchać ten samochód i jak niewiele potrzeba, żeby wybuchł”.

„Żyjemy w dobie projektowania wspieranego komputerowo”, mówi dalej Mangold. „Możemy z dużo większą dokładnością przewidzieć, co się uda. Ci kierowcy wsiadali do pojazdów, nie mając pojęcia, czy się nie rozlecą na kawałki. Nie dało się tego ustalić przy pomocy ołówka i liczydeł. Trzeba było zbudować samochód, pojechać nim i przekonać się, czy się nie rozsypie wokół ciebie. Tego typu podejście ma w sobie pewien romantyzm, związany z podejmowaniem ryzyka i zakasywaniem rękawów, żeby zrealizować swoje ambicje”.

Przed rozpoczęciem zdjęć Bale przygotowywał się z doświadczonym koordynatorem kaskaderskich scen samochodowych, Robertem Nagle. Na ekranie Bale prowadzi zarówno Shelby Cobrę jak i szereg wariacji Forda GT40. Kaskader spędził z aktorem tydzień w  Bob Bondurant School of High Performance Driving w Phoenix w stanie Arizona, placówce specjalizującej się w wyścigach samochodowych. „Christian był bardzo zaangażowany i miał do tego smykałkę” mówi Nagle. „Jest najlepszym aktorem, którego przygotowywałem do jazdy samochodem”.

CASTING AKTORÓW DRUGOPLANOWYCH

Jon Bernthal wcielił się w postać Iacocca, który chociaż pochodził z biednej rodziny włoskich emigrantów z Pensylwanii, został legendą przemysłu motoryzacyjnego, tchnąwszy nowe życie w amerykańskiego Chryslera w latach osiemdziesiątych. Bernthal jest aktorem teatralnym, filmowym i telewizyjnym o atletycznej sylwetce, znanym z kreacji skomplikowanych emocjonalnie postaci w serialach The Punisher i Żywe trupy oraz filmów Sicario, Wilk z Wall Street i Wind River. Na przeklętej ziemi

„Chociaż zazwyczaj gram ludzi pełnych gniewu i opierających się na tężyźnie fizycznej, odkryłem, że Iacocca jest równie silni jak oni”, mówi Bernthal. „Jego siła płynie z jego pasji. Z jego intelektu. Kiedy Iacocca pracował w Fordzie, był na tyle świadomy, żeby rozumieć, iż istnieje całe pokolenie 17-latków z pieniędzmi, które interesuje rock ‘n’ roll, seks i szybkość. Widział, iż stagnacja i powielanie modeli samochodów z lat pięćdziesiątych prowadzi Forda donikąd”.

Irlandzka aktorka, Caitriona Balfe, która gra w popularnym serialu Starz „Outlander”, została obsadzona jako Mollie Miles, żona Kena i matka ich syna, Petera. „W postaci Mollie podoba mi się to, że choć była gospodynią domową, była też równoprawną partnerką w ich związku”, mówi Balfe. „Ken jest nieco szorstki w obyciu i nie wie, jak obchodzić się z ludźmi. I tu wkracza Mollie, która zwraca mu uwagę, kiedy popełnia błędy, a także zachęca go, by się nie poddawał. Czujemy, że to para, która może liczyć na siebie nawzajem. Cudownie było zagrać tę dynamikę”.

Laureat nagrody Pulitzera oraz Tony, scenarzysta i aktor Tracy Letts (Sierpień w hrabstwie Osage, Lady Bird) gra legendę motoryzacji, Henry’ego Forda II, prezesa firmy Ford Motor Company w latach 1960-1979. Aktora zaintrygował ten gatunek filmowy oraz historyczne znaczenie opowiadanej historii. „To klasyczna walka człowiek kontra maszyna, człowiek kontra człowiek i człowiek kontra jego własne słabości”, mówi Letts.  „Porusza wiele kwestii, typowych dla filmu sportowego, lecz jednocześnie to autentyczna, a do tego bardzo ciekawa historia. W tamtym okresie narodziło się wiele samochodów i usprawnień technologicznych, które dzisiaj znamy”.

Josh Lucas gra Leo Beebe, odpowiedzialnego w Ford Motors Company za program wyścigów samochodowych. Najlepiej znany z ról w filmach Dziewczyna z Alabamy oraz nagrodzonego Oscarem filmu Piękny umysł, Lucas grał już z Balem w filmie American Psycho z 2000 roku. „Ta historia o intensywności i energii wyścigów samochodowych ma w sobie coś poetyckiego i epickiego”, mówi Lucas.

Jak jego ojciec, także Peter Miles jest całkowicie pochłonięty światem wyścigów samochodowych. Syna Kena gra Noah Jupe, który partnerował Johnowi Krasinskiemu i Emily Blunt w przeboju Ciche miejsce z 2018 roku. „Peter jest szczęśliwym dzieckiem, ale też dzieckiem, którego ojciec może w każdej chwili zginąć na torze” mówi Jupe. „Od najmłodszych lat poznaje świat wyścigów samochodowych, a kiedy dorośnie chce zostać kierowcą rajdowym jak jego ojciec. Nic innego nie zna”.  

Weteran ekranu, Remo Girone, włoski amant filmowy, telewizyjny i teatralny, gra Enzo Ferrari, którego ekipa Scuderia Ferrari przez lata dominowała na torach wyścigowych. Girone jest najlepiej znany z roli szefa mafii w popularnym włoskim serialu „Ośmiornica” oraz roli gangstera o amerykańsko-włoskich korzeniach w filmie Nocne życie z Benem Affleckiem.

Ray McKinnon, amerykański aktor charakterystyczny, scenarzysta i reżyser, znany jako autor cenionego serialu „Rectify” na kanale SundanceTV, gra Phila Remingtona, głównego inżyniera w Shelby American. Remington, geniusz techniki, który potrafił wszystko naprawić i zbudować, był kluczowym partnerem Carrolla Shelby w procesie projektowania modelu Ford GT40 MKII, który stanął do walki z Ferrari na torze Le Mans.

JJ Feild, najlepiej znany widzom z ról w filmach Kapitan Ameryka: Pierwsze starcie oraz Kraina Jane Austen, którego obecnie można oglądać u boku Idrisa Elby i Piper Perabo w komedii na Netflix, „Turn Up Charlie”, gra Roy’a Lunna, inżyniera, odpowiedzialnego w Fordzie za projekt oraz realizację modelu wyścigowego GT40.

Brytyjski aktor Jack McMullen wciela się w młodego mechanika w Shelby American, Charliego Agapiou – w filmie znanego jako Chaz, który pracuje z Kenem Milesem w warsztacie tego ostatniego, specjalizującym się w naprawie zagranicznych marek w Hollywood. Na początku roku 1963, wraz z Kenem dołącza do ekipy warsztatu Shelby’ego w Venice. Dla młodego Charliego Ken pełnił rolę zastępczego ojca. 

W filmie zatrudniono też synów legendarnych kierowców rajdowych, by zagrali swoich ojców – wielu z nich też odnosiło sukcesy na torach i w młodości znało Carrolla Shelby. Wśród znanych kierowców kaskaderów znalazł się Alex Gurney, syn legendy toru Dana Gurneya, Derek Hill, syn byłego mistrza Formuły 1, Phila Hilla oraz Jeff Bucknum, syn amerykańskiego kierowcy rajdowego, Ronniego Bucknuma. 

O PRODUKCJI

LE MANS ‘66 zostało sfilmowane latem i wczesną jesienią 2018 roku w Południowej Kalifornii, Georgii oraz w Le Mans we Francji. Reżyser James Mangold zebrał zespół stałych współpracowników, aby pomogli mu wcielić w życie jego wizję epickiej rywalizacji między Henrym Fordem II i Enzo Ferrarim oraz naprędce zbudowanego zespołu zapaleńców, których zatrudnił Ford, aby pomogli mu w walce. Do produkcji zatrudniono także kilku konsultantów, którzy brali udział w wydarzeniach przedstawionych w filmie, aby dodać jej autentyczności –znaleźli się wśród nich Charlie Agapiou, były szef załogi i główny mechanik Shelby American, oraz Peter Miles.

François Audouy, główny scenograf produkcji, miał za zadanie odtworzyć na potrzeby filmu wiele rzeczywistych lokalizacji, począwszy od siedziby głównej Ford Motor Co. w Dearborn, Michigan, po warsztaty Shelby American w Wenecji w Kalifornii, a następnie ich rozbudowaną fabrykę przy międzynarodowym porcie lotniczym w Los Angeles. Audouy wcześniej współpracował z Mangoldem przy innych projektach, w tym przy Logan i Wolverine, i był podekscytowany ponownym spotkaniem z twórcą filmu.

„Jim ma zawsze bardzo wyrazistą wizję historii, którą chce opowiedzieć”, mówi Audouy. „Jego filmy koncentrują się przede wszystkim na bohaterach. Są osadzone w stylu filmowym, który mocno bazuje na fabule. Oznacza to, że projekt scenografii musi iść w tym samym kierunku i ściśle zsynchronizować się z realizmem i wiarygodnością oraz podtrzymywać złudzenie świata, który został odtworzony na planie”.

Co ciekawe, praktycznie każda sekwencja LE MANS ’66 została nakręcona w wybranej lokalizacji, a nie w studiu. W przypadku wczesnych scen osadzonych w legendarnej fabryce Forda, znanej jako Ford River Rouge Complex lub po prostu The Rouge w Dearborn w stanie Michigan, zostały one nakręcone w 100-letniej dawnej fabryce stali w centrum Los Angeles. Magazyn o powierzchni 15 000 stóp kwadratowych został wyposażony w linię montażową i system przenośników taśmowych, aby przeobrazić się w ogromną fabryką samochodów, w której montowany był Ford Falcon z 1963 roku. Sceny fabryczne wymagały przygotowania 20 Fordów Falcon w różnych stadiach wykończenia.

Zamiast budować Forda Falcona od zera, koordynator ds. projektu samochodów, Rick Collins, przeszukał Craigslist, eBay i inne strony z samochodami używanymi, aby kupić Fordy Falcony z tamtej epoki, a następnie albo rozebrał samochody, albo odnowił wnętrze i wygląd zewnętrzny jasnoniebieskich pojazdów, by stworzyć iluzję, że zjechały wprost z linii montażowej. „Wszystkie są prawdziwymi samochodami” – mówi Audouy. „Nie wykorzystywaliśmy włókna szklanego. Wszystkie są wykonane z prawdziwego metalu, całkowicie odnowione. Nawet farba to ta sama farba, którą wykorzystał Ford z palety kolorów z 1963 roku”.

Zewnętrzne elewacje fabryki Ferrari oraz wnętrza biura Enzo Ferrari’ego zostały sfilmowane w Lanterman Development Facility w Pomona w Kalifornii. Jego zewnętrzne ściany i wewnętrzny dziedziniec idealnie pasowały do zewnętrznej fasady firmy w Maranello we Włoszech. Dział artystyczny zbudował dokładną replikę biura Enzo Ferrari z oknami wychodzącymi na dziedziniec, na którym zaparkowane są dwa Ferrari: replika California Modena Spider z 1961 r. oraz prawdziwe srebrne Ferrari 275 GTB z 1966 r., wypożyczone od lokalnego kolekcjonera.

Jednym z kultowych elementów centrali Ferrari są bramy fabryki. Na potrzeby LE MANS ’66 zespół projektowy zbudował replikę bram na miejscu. „Są jak bramy w King Kongu albo w Parku Jurajskim” – mówi Audouy. „Widzisz te bramy i myślisz: Ferrari”.

Aby odtworzyć oryginalną lokalizację Shelby American, Inc. przy Princeton Avenue w nadmorskiej Wenecji w Kalifornii, producent wyszukał dwupiętrowy magazyn z cegły z dziedzińcem w dzielnicy Chesterfield Square w południowym Los Angeles. Scenografowie przetransportowali pustą konstrukcję o powierzchni 12 000 stóp kwadratowych, wykorzystując różne elementy wyposażenia sklepów samochodowych – dźwigniki, klucze, magazyny samochodowe – a także trofea, deski surfingowe i rowery. Aby dopełnić wystrój, wynajęto kilkanaście replik Shelby Cobra sprzed 1966 r., w tym MKI, MKII i osobistego roadstera Shelby Cobra, należącego do Carrolla Shelby.

Po dodaniu modelu Shelby Mustang do swojej linii produkcyjnej i napływu zasobów z Ford Motor Co., Carroll Shelby szybko zaczął rozrastać się w ramach oryginalnej fabryki w Wenecji, a w 1965 roku przeniósł swoją firmę i linię montażową do hangaru na międzynarodowym lotnisku w Los Angeles (LAX), gdzie produkował jedne z najbardziej znanych samochodów sportowych i masowych w historii motoryzacji. W ciągu prawie dwóch tygodni sceny rozgrywające się w warsztacie Shelby LAX nakręcone zostały w hangarze Gwardii Narodowej Kalifornii, który znajduje się na międzynarodowym lotnisku Ontario, około 40 mil na wschód od centrum Los Angeles.

Gdy lotnisko nie obsługiwało samolotów, jego kierownictwo zezwoliło na filmowanie na pasie startowym, który służył za tor testowy Shelby. „Nie tylko znaleźliśmy niesamowity gigantyczny hangar, który przekształciliśmy w dokładną replikę hangaru Shelby LAX, ale mieliśmy również dostęp do pasa startowego, na którym mogliśmy umieścić samochody wyścigowe i uchwycić to, co naprawdę wydarzyło się w samych początkach fabryki Shelby, kiedy opracowywano GT40 ”, mówi Audouy.

W modnej dzielnicy Highland Park nakręcone zostały sceny z domu Kena Milesa, jego garażu oraz najbliższej okolicy. W ciągu dwóch tygodni kręcenia przytulny dwupokojowy bungalow z 1909 roku rozrósł się dwukrotnie, służąc za dom Kena Milesa, dzielony z jego żoną Mollie i ich synem Peterem. Zagraniczny warsztat samochodowy Milesa, Ken Miles Limited, znajdował się po drugiej stronie ulicy przy Avenue 64 na terenie istniejącego warsztatu samochodowego, który scenografowie jedynie przenieśli wstecz w czasie (dawny garaż Milesa pierwotnie znajdował się przy bulwarze Lankershim we wschodniej dolinie San Fernando).

Przez cały ten czas koordynator projektu samochodów filmowych Collins, którego wcześniejsze osiągnięcia obejmują kilka filmów z serii Szybcy & wściekli, Pierwszego człowieka, Bright i Kapitana Marvela, ściśle współpracował z scenografem produkcji Audouym i jego kierownikami artystycznymi, aby mieć pewność, że modele, które zostały zbudowane, pożyczone lub wynajęte, były dokładnie tymi, które wykorzystywano w tamtym czasie. Jego zespół musiał przetransportować kolekcję samochodów przez całą Południową Kalifornię do drugiej ekipy filmowej w Georgii.

Wśród zabytkowych samochodów, które pojawiły się na ekranie, było także jedyne w swoim rodzaju Daytona Coupe, wykonane z polerowanego aluminium, którego wynajęcie kosztowało 30 000 USD, i które zostało wykorzystane w scenach Shelby American LAX. Do sceny przybycia Kena Milesa do Le Mans we Francji Automobile Club de l’Ouest wypożyczył kilka historycznych samochodów ze swojego muzeum, w tym Forda GT40 MKI i niezwykle rzadkiego Peugeota CD SP66. Na świecie są już tylko trzy egzemplarze CD SP66.

Wiele samochodów wyścigowych wykorzystanych na planie zostało wyprodukowanych przez Superformance, wysokiej klasy producenta samochodów kolekcjonerski w Irvine w Kalifornii, który specjalizuje się w replikach i samochodach z lat 60. XX wieku. JPS Motorsports w północnym Hollywood zbudowało kilka replik Porsche Speedster, które pojawiły się na ekranie w scenach z początku 1963 roku podczas wyścigu na Willow Springs International Raceway w Willow Springs Motorsports Park w Rosamond w Kalifornii – 600-akrowym kompleksie pod Los Angeles, w którym Carroll Shelby i jego zespół wyścigowy wystawił swoją wczesną AC Shelby Cobrę przeciwko największemu wówczas konkurentowi, Chevy Corvette. Wieloletni zespół Collinsa zajmujący się pojazdami zdjęciowymi w sklepie samochodowym filmu w Sylmar zbudował Corvetty do tych scen. W sumie do filmu wyprodukowano 34 niestandardowe samochody wyścigowe.

Ponieważ w filmie pojawiło się tak wiele znanych wyścigów, niezwykle ważne stało się odróżnienie wizualnie każdej sekwencji tak, by wspierała ona snucie opowiadanej historii. Projektant kostiumów Daniel Orlandi, który podobnie jak Audouy współpracował z Mangoldem nad Loganem, dokładnie zbadał epokę i świat wyścigów, aby upewnić się, że jego projekty są historycznie poprawne. Ściśle współpracował również z Audouym, aby stworzyć paletę kolorów dla każdego wyścigu. „Obejrzeliśmy nagranie z Le Mans z 1966 r., nagranie z Le Mans z 1959 r., nagranie z Willow Springs, przeczytałem także wszystkie książki o Carrollu Shelbym i Kenie Milesie”, mówi Orlandi. „Gdy opowiadasz o prawdziwych ludziach, nie możesz zrobić nic bez wcześniejszego przeprowadzenia wielu badań. Chcesz być jak najbliżej prawdy historycznej, biorąc pod uwagę parametry pomagające w opowiadaniu historii”.

Projektant kostiumów nie uważał wcale, by Matt Damon, wcielający się w postać Shelby’ego, musiał wydawać się duży, aby wcielić się w postać ponadprzeciętnego teksańczyka, który w rzeczywistości był znany z noszenia charakterystycznych kombinezonów w paski na szelkach oraz kapelusza Stetson z jego czasów niczym rolnik w branży drobiarskiej. „Mógł oczywiście mieć trochę więcej ekscytujących atrybutów, ale Matt naprawdę potrafi to wszystko po prostu zagrać”, dodaje Orlandi. „Nie potrzebuje kostiumu, aby zdefiniować postać, nie potrzebuje tego naddatku. Nosi kowbojski kapelusz, który Carroll Shelby często nosił, ale nosi go wybiórczo, tylko w kluczowych scenach, w których celowo ma się wydawać nieco przestylizowany”.

Do roli słynnego producenta samochodów z kręconymi włosami 47-letni aktor musiał zafarbować włosy – i była to też pierwsza w jego życiu „trwała”. Gloria Casny, główna stylistka włosów, także pracująca przy Loganie, mówi, że chociaż film ma miejsce w latach 60., wybrała dla wszystkich bohaterów męskich proste fryzury. „Zachowaliśmy ostrożność, ponieważ całe lato miłości i dłuższe włosy w stylu Jima Morrisona zaczęły się na dobre dopiero po wydarzeniach przedstawionych w filmie” – mówi.

„To był bardzo specyficzny wygląd – większość mężczyzn jest krótko ostrzyżona, ma krótkie bokobrody i bardzo skąpy zarost”, dodaje szefowa działu makijażu Jane Galli, której współpraca z Mangoldem datuje się od nagrodzonego Oscarem dramatu Przerwana lekcja muzyki z 1999. Na wczesnym etapie rozmów makijażystki z reżyserem oboje postanowili, że postacie spędzające całe dni na torze wyścigowym powinny wyglądać, jakby żyły na zewnątrz w ekstremalnych warunkach. „Bez względu na to, czy są kierowcami, czy załogą, Jim zawsze chciał, aby wyglądali na opalonych, ogorzałych, spoconych i brudnych” – mówi Galli.

 Jeśli chodzi o kostium, Miles spędza większość czasu w kombinezonie wyścigowym. „Mówią o nim jako o beatniku, mimo że on nigdy nie ubierał się jak beatnik” – mówi Orlandi.Ponieważ mało jest zdjęć żony Kena, Mollie, projektant kostiumów wybrał ubrania, które pasowałyby do irlandzkiej aktorki Caitriony Balfe, jednocześnie realistycznie zbliżając się do garderoby żony mechanika. Nosi głównie stare Wranglery z lat 60. i bawełniane swetry lub koszule.

Dla kontrastu, dostępnych było wiele archiwalnych zdjęć Henry’ego Forda II, które pomogły stworzyć pełny obraz stylu giganta motoryzacji. Jeśli chodzi o stroje Deuce i jego zespołu wykonawczego, Orlandi czerpał inspirację z projektu, który zrealizował wcześniej w swojej karierze. „Pamiętam, jak dawno temu nakręciłem film w dużej kancelarii prawnej, a reżyser powiedział, że chce, aby wyglądali jak drużyna futbolowa – kiedy wchodzą, są jednością” – mówi Orlandi. „Zrobiliśmy to, nadając jednak każdemu indywidualny rys”.

            Projektant ubrał Forda w klasyczne garnitury Brooks Brothers. „Stare, zapinane na guziki koszule, niebieski blezer – dobrze oddają to, co naprawdę wtedy noszono”, mówi Orlandi. „Jego ubrania są bardzo tradycyjne. Zawsze nosił granatowy z gładkimi granatowymi krawatami”. Postać Josha Lucasa miała nieco ciemniejszą paletę kolorów. „W przypadku Leo Beebe wybraliśmy paletę trochę ciemniejszą, bardziej oleistą”, mówi Orlandi. Lee Iacocca Jona Bernthala był najbardziej błyskotliwym członkiem zespołu. „Ma dobry garnitur ze skóry rekina, garnitury z moheru, małe srebrne krawaty – bardzo w stylu lat 60-tych”.

            Orlandi chciał natychmiastowego kontrastu wizualnego między zespołem Forda i ich odpowiednikami w Ferrari. „Podczas gdy kierownictwo Forda jest w pewnym sensie fajne – nosi niebieskie, szare i srebrne stroje – ludzie Ferrari są bardziej w stylu starego świata”, mówi Orlandi. „Ich garderoba to przede wszystkim brązy, kremowe odcienie, krawaty, kamizelki”. Orlandi porównuje stroje pracowników fabryki Ferrari, którzy noszą kombinezony i kombinezony, do włoskiego wojska. „Chcieliśmy tego starego stylu dla Ferrari i kosmicznych lat 1960 dla Forda”.

            Miejscem, w którym zderzają się oba światy, jest tor wyścigowy. Jednym z głównych wyzwań produkcji było opracowanie właściwego sposobu filmowania różnych sekwencji wyścigowych, które doprowadziły do kulminacyjnego odtworzenia wyścigu w Le Mans w 1966 roku. Jak wyjaśnia producent Jenno Topping: „Jednym z najtrudniejszych aspektów filmowania było to, że Jim skupił się na scenach, w których bohater prowadzi pojazd, aby widzowie mogli lepiej identyfikować się z opowiadaną historię i bardziej się z nią utożsamiać – a nie tylko dowiedzieć się, kto wygrał”.

            Mangold i autor zdjęć Phedon Papamichael – który współpracował z nim wcześniej przy pięciu filmach, w tym Spacer po linie, 3:10 do Yumy i Wybuchowa para – zdecydował się na tradycyjną pracę kamery, które wspiera opowiadanie historii. Za punkt odniesienia służyły zarówno klasyczny Grand Prix z 1966 roku, jak i film Le Mans z 1971 roku u udziałem Steve’a McQueena. „Nasza zasadnicza inspiracja wizualna pochodziła bardziej z filmów z lat 60. i 70. niż współczesnych interpretacji filmów samochodów wyścigowych – bez przesadnego ruchu, utrzymywanie intymności za pomocą zbliżeń i zachowanie punktu widzenia bohatera” – mówi Papamichael. „Staraliśmy się stosować techniki z tego okresu”.

            Aby zapewnić wyjątkowe ujęcia z bliska podczas licznych sekwencji wyścigowych, Papamichael skorzystał ze specjalistycznych platform i pojazdów z kamerą. „Bardzo trudno było sfilmować aktorów jadących z rzeczywistą prędkością wyścigu” – mówi autor zdjęć. „Nie zawsze mogliśmy jechać z rzeczywistą prędkością, a nie chcieliśmy stosować zbyt dużej ingerencji cyfrowej. Staraliśmy się robić jak najwięcej samą kamerą, używając sztywnych statywów w prawdziwych samochodach wyścigowych. To po prostu gwarantuje znacznie bardziej realistyczne wrażenia, a także jest pomocne dla aktorów, na których oddziałują wszystkie przeciążenia i związane z nimi wibracje, co znacznie ułatwia pracę”.

            Wiele specjalistycznych pojazdów wykorzystywanych do kręcenia sekwencji wyścigowych filmu i uchwycenia samochodów w ruchu było dostarczanych i często obsługiwanych przez znanego kaskadera Allana Padelforda i jego firmę Allana Padelforda Camera Cars, która pracowała na takimi filmami jak Czarna Pantera, Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów, Baby Driver, filmy z serii Szybcy & wściekli oraz Szybki jak błyskawica. Padelford zdobył Oscara za osiągnięcia techniczne w 2015 r. za stworzoną przez siebie kamerę i platformę pojazdu Biscuit Rig, która jest szeroko wykorzystywana także w LE MANS ‘66. Wykorzystano także dodatkowe specjalne statywy do kamer, w tym dźwigi teleskopowe CineMoves, żyroskopowo stabilizowane głowice SpaceCam oraz stabilizatory kardanowe Oculus.

            Najtrudniejszą do sfilmowania sekwencją było odtworzenie 24-godzinnego wyścigu w Le Mans z 1966 r., który był ogromnym przedsięwzięciem zarówno do zagrania, jak i uwiecznienia na taśmie. „Ostatnie 40 minut filmu to przede wszystkim ten wyścig. Naprawdę chciałem, żeby widz poczuł się tak, jakby sam brał w nim udział. Chciałem, aby sam pomysł wyścigu przez 24 godziny jak najlepiej przemówił do oglądającego – czym tak naprawdę była próba jazdy szybciej niż jakikolwiek inny człowiek i znacznie dłużej niż kiedykolwiek wcześniej, walcząc z sennością” – mówi Mangold.

            Do odtworzenia 24-godzinnego wyścigu po wiejskich drogach zespół musiał znaleźć wieś, która wyglądałaby jak region Doliny Loary we Francji (poszukiwania, które ostatecznie zaprowadziły ich do wiejskich rejonów w Georgii), a także miejsce do odtworzenia gigantycznych trybun i doków w Le Mans. „To wymagało wielu miesięcy pracy”, mówi Audouy. „Musieliśmy wykorzystać samochody przygotowane na potrzeby filmu, trzeba było zaangażować kaskaderów, przygotować efekty wizualne, wszystko dokładnie zaplanować – to była naprawdę gigantyczna praca. Nie mogę sobie przypomnieć innego filmu, w którym można zobaczyć takie spektakularne wyścigi samochodowe”.

Chociaż 24-godzinny wyścig w Le Mans jest nadal corocznym wydarzeniem w Le Mans we Francji, obecny tor nie przypomina już tego z 1966 roku, więc cały tor i trybuny musiały zostać odtworzone od zera. Dziesiątki samochodów wyścigowych, które rywalizowały w Le Mans, są teraz bezcennymi eksponatami muzealnymi lub elementami prywatnych kolekcji i regularnie osiągają ceny dziesiątków milionów dolarów na aukcjach, więc trzeba było zbudować repliki o wysokiej wydajności.

            „Le Mans, tor wyścigowy we Francji, nadal istnieje, ale nie jest już taki jak kiedyś”, mówi Mangold. „Teraz jest to tor wyścigowy – wygląda bardziej jak lotnisko Charlesa de Gaulle’a niż to, co kiedyś było bardzo prostą konstrukcją. Była to tak naprawdę sieć dróg wiejskich połączonych w pętlę, z szeregiem dość osobliwych trybun. I to była magia tego miejsca: jazda z prędkością 200 mil na godzinę w najnowocześniejszych prototypach samochodów wyścigowych po francuskich wiejskich drogach przez dzień i noc, w deszczu i śniegu, o świcie i o zmierzchu – uchwycenie tych 24 godzin w jednym pojeździe wydawało się najżywiej przemawiającą do wyobraźni rzeczą, jaką mogliśmy spróbować pokazać”.

            W sekwencji wykorzystana została największa skonstruowana scenografia dla filmu: pełna historyczna rekonstrukcja trybun startowych i mety w Le Mans, a także trzy duże segmenty dodatkowych trybun, trybuny VIP, boksy Forda i Ferrari oraz budka dla przedstawicieli mięzynarodowej prasy, z których wszystkie zostały zbudowane w parku lotniczym Agua Dulce, prywatnym lotnisku w Santa Clarita w Kalifornii. Projekt powstał na podstawie ponad 300 archiwalnych zdjęć z epoki, pozyskanych z różnych źródeł, w tym z Automobile Club of the West we Francji, organizatorów 24-godzinnego wyścigu w Le Mans.

            Żaden szczegół nie był zbyt mały dla Audouya i jego zespołu scenografów i dekoratorów, którzy odtworzyli setki elementów reklam z epoki, banerów, programów wyścigowych, stoperów, kasków kierowców, flag dla widzów, a nawet narzędzi do kopania. „Opowiadając taką historię, masz możliwość odtworzenia świata dokładnie takim, jakim był, aby pokazać wydarzenia historyczne oglądane w danym czasie”, mówi Audouy. „Musimy być wierni historii, odtwarzając oznakowanie i detale w tej samej skali, w tych samych kolorach, niczego nie zmieniając”.

            Podczas gdy pierwsza ekipa filmowa pracowała w Południowej Kalifornii, druga ekipa filmowała w Georgii. Kierowany przez Darrina Prescotta, reżysera drugiej ekipy filmowej – który wcielił się także w postać legendy wyścigów, Boba Bonduranta – koordynator kaskaderów Nagle oraz cała armia kaskaderów pilotujących 30 samochodów wyścigowych Ford, Ferrari i Porsche nakręciła wiele scen wyścigowych, które odbywają się wzdłuż odcinków Circuit de la Sarthe, takich jak Mulsanne Straight, Mulsanne Hairpin, Tertre Rouge, Esses, White House, Arnage Corner i Dunlop Bridge.

            Do zobrazowania wyścigu z 1966 r wykorzystano trzy lokalizacje w Georgii, w tym odcinek Route 46 w Statesboro, Grand Prize America Race Track na wyspie Hutchinson Island i Road Atlanta w Braselton. Ponad pięć mil dróg w tych trzech miastach Georgii zostało właściwie zaaranżowanych, aby wiarygodnie oddać Circuit de la Sarthe, z setkami sztandarów, charakterystycznych dla torów wyścigowych.

            „Każda chwila wyścigu ma swój sens, więc jest tam wyczuwalna duża presja” – mówi Prescott, który pracował przy takich filmach jak Baby Driver, Captain America: Wojna bohaterów, Drive i nagrodzonym przez Gildię Aktorów Filmowych Ultimatum Bourna. „Jim nie chciał, aby była to tylko duża reklama samochodów. Nie chciał pięknych ujęć. Chciał naprawdę wejść w klimat tamtych czasów i poczuć się tak, jakbyśmy kręcili coś w rodzaju vintage. Wiedzieliśmy, że będziemy musieli zatrudnić najlepszych kierowców na świecie i pozwolić im jechać z prędkością 140 mil na godzinę”.

            To zaangażowanie w uchwycenie prawdziwych doświadczeń, z którymi Shelby i Miles musieli się zmierzyć, było czymś, co głęboko przemówiło do aktorów i każdego członka zespołu filmowego. Reżyser filmu, Mangold, ma nadzieję, że pasja, jaką obsada i ekipa włożyli w tworzenie LE MANS ‘66, będzie właściwym hołdem dla odwagi i determinacji bohaterów filmu. „Mam nadzieję, że ludzie wyjdą z kina kochając tych facetów, ich wzajemny szacunek dla siebie, swoich umiejętności, mając w pamięci ten trochę inny rodzaju Amerykanina i bohatera”, mówi producent Topping.

            Mangold dodaje: „To nie jest cała historia Carrolla Shelby, ani cała historia Kena Milesa. Chodzi o niezwykle ważny moment w ich życiu, który ukształtował to wszystko, czym mieli się stać. Ludzie naprawdę pracują razem z założeniem, że chcą wykonać świetną robotę na każdym stanowisku, godząc się na nadzór i zespołowe zarządzaniem oraz zespołową umiejętność łagodzenia każdego ostrego zakrętu i każdego ciosu, który mógłby na kogoś spaść. Myślę, że wszyscy tęsknimy za światem, który był nieco bardziej surowy i bardziej podatny na ryzyko”.

            Bale dodaje: „Powodem, dla którego ta historia stała się legendarna, jest to, że ci odmieńcy rzucili wyzwanie Bogu i wygrali, czyż nie? Ferrari był Bogiem, był potworem – Goliatem, słynącym ze swojego stylu, legendarnym w społeczności wyścigowej. I ta mała grupa odmieńców – przy wsparciu Forda, który im nie przeszkadzał – zrobiła to”.

O OBSADZIE

MATT DAMON (Carroll Shelby) jest dziś jednym z najbardziej szanowanych aktorów w Hollywood pod względem talentu i popularności, a w swojej różnorodnej i bogatej karierze stawał zarówno przed kamerą, jak i za nią.

            Mimo że nie był to błyskawiczny sukces, Damon rzucił się w oczy publiczności już w 1997 r. za sprawą swojej pierwszej nominacji do Oscara, gdy wygrał ze swoim wieloletnim przyjacielem Benem Affleckiem nagrodę za współautorstwo scenariusza do Buntownika z wyboru. Scenariusz przyniósł również parę nominacji do Złotego Globu, a także kilku nominacji do nagród krytyków oraz zapewnił Damonowi nominacje do Oscara, Złotego Globu i Screen Actors Guild (SAG) dla najlepszego aktora.

            Następnie Damon zdobył trzecią nominację do Złotego Globu za rolę w filmie Utalentowany pan Ripley z 1999 roku w reżyserii Anthony’ego Minghelli, a w 2009 roku był nominowany do Oscara, nagrody Screen Actors Guild i Critics 'Choice Award dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę południowoafrykańskiego gracza rugby, Francoisa Pienaara, w opartym na faktach dramacie Clinta Eastwooda Invictus – Niepokonany. W tym samym roku zdobył także nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora za główną rolę w filmie Stevena Soderbergha Intrygant.

            Współpraca z Soderberghiem okazała się sukcesem i Damon w ciągu swojej kariery ponownie współpracował z nim przy siedmiu filmach, w tym przy przebojowych produkcjach: Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra, Ocean’s Twelve: Dogrywka i Ocean’s 13, a w 2013 roku także przy filmie HBO Wielki Liberace, w którym Damon zagrał u boku Michaela Douglasa i zdobył nominacje do nagród Emmy, Golden Globe, Screen Actors Guild i BAFTA dla najlepszej kreacji aktorskiej w filmie telewizyjnym lub miniserialu.

            Pochodzący z Bostonu Damon studiował na Uniwersytecie Harvarda i zdobył pierwsze doświadczenie aktorskie w American Repertory Theatre. Zadebiutował w filmie fabularnym w Mystic Pizza, następnie pojawił się w takich produkcjach jak Więzy przyjaźni, Geronimo: Amerykańska legenda Waltera Hilla, oraz w projektach telewizyjnych Czcij ojca swego i Zacni kowboje Tommy Lee Jonesa. Jednak to rola weterana wojny w Zatoce, obciążonego poczuciem winy, dręczonego wspomnieniami o incydencie na polu bitwy w filmie z 1996 r. Szalona odwaga zwróciła na niego oczy krytyków, jak i publiczności. W następnym roku Damon zagrał tytułową rolę w wielokrotnie nagradzanym dramacie Stevena Spielberga Szeregowiec Ryan; wystąpił także w dramacie Johna Dahla Hazardziści z Edwardem Nortonem oraz ponownie spotkał się z Benem Affleckiem i reżyserem Kevinem Smithem, aby zagrać w kontrowersyjnej komedii Dogma.

            Inne filmy Damona to: W pogoni za Amy Kevina Smitha; Zaklinacz deszczu Francisa Forda Coppoli, w którym grał idealistycznego młodego prawnika; Nazywał się Bagger Vance Roberta Redforda; Billy’ego Boba Thorntona Rącze konie; Gerry Gusa Van Santa; epizodyczna rola w Niebezpiecznym umyśle George’a Clooneya; Terry’ego Gilliama Nieustraszeni bracia Grimm z Heathem Ledgerem; komedia braci Farrelly Skazani na siebie, gdzie wystąpił u boku Grega Kinneara; geopolityczny thriller Stephena Gaghana Syriana z Georgem Clooneyem; Martina Scorsese Infiltracja, która otrzymała Oscara za najlepszy film, z Leonardo DiCaprio, Jackiem Nicholsonem i Markiem Wahlbergiem; thriller Roberta De Niro Dobry agent, z udziałem De Niro i Angeliny Jolie; thriller Green zone w reżyserii Paula Greengrassa; dramat Medium, w którym jego ścieżki ponownie skrzyżowały się z reżyserem Clintem Eastwoodem; remake klasycznego westernu Prawdziwe męstwo braci Coen; thriller George’a Nolfiego Władcy umysłów, u boku Emily Blunt; thriller Contagion – Epidemia strachu reżysera Stevena Soderbergha, Margaret Kennetha Lonergana; Happy Feet: Tupot małych stóp 2, film animowany, do którego użyczył swojego głosu; Kupiliśmy zoo w reżyserii Camerona Crowe’a; thriller science fiction Elizjum w reżyserii Neila Blomkampa; Obrońcy skarbów George’a Clooneya i Interstellar Christophera Nolana.

            W 2015 r. Damon zagrał w rozgrywającym się w kosmosie filmie Marsjanin w reżyserii Ridleya Scotta, w którym grał Marka Watneya, astronautę na Marsie, walczącego o przetrwanie tak długo, aż nie zostanie uratowany. Film, który stał się hitem kasowym, zyskał świetne recenzje i siedem nominacji do Oscara, a Damon zdobył nominację do nagrody dla najlepszego aktora w roli głównej. W 2016 roku Damon zagrał w Wielkim murze Yimou Zhanga; był producentem wyreżyserowanego przez Kennetha Lonergana dramatu Manchester by the Sea, który otrzymał trzy nagrody Critics Choice Award, jedną nagrodę Złotego Globu, dwie nagrody BAFTA i dwie nagrody Akademii; wystąpił także jako Jason Bourne w filmie pod tym samym tytułem, wcielając się ponownie w postać, którą stworzył w 2002 roku w przebojowych filmach akcji Tożsamość Bourne’a, Krucjata Bourne’a i Ultimatum Bourne’a, ponownie współpracując z reżyserem Paulem Greengrassem, który reżyserował dwa ostatnie. Za rolę w filmie Matt otrzymał nominację do nagrody Critics´ Choice Award dla najlepszego aktora w filmie akcji. Ostatnio Damon zagrał w Suburbicon w reżyserii George’a Clooneya i w Pomniejszeniu w reżyserii Aleksandra Payne.

            W 2000 r. Damon połączył siły z Benem Affleckiem i Chrisem Moorem, tworząc firmę produkcyjną LivePlanet, koncentrującej się na produkcji filmów, programów telewizyjnych i nowych mediach. LivePlanet wyprodukowało film dokumentalny Pokonać Saharę, wyreżyserowany przez zdobywcę Oscara Jamesa Molla, a także trzy sezony nominowanego do nagrody Emmy serialu „Project Greenlight”, po raz pierwszy opowiadającego o tworzeniu niezależnych filmów przez scenarzystów i reżyserów: Skradzione lato, Bitwa pod Shaker Heights i Krwawa uczta. Serial początkowo emitowany był przez HBO, a następnie przez Bravo; czwarty sezon ponownie pojawił się na antenie HBO we wrześniu 2015 roku pod szyldem firmy Damona i Afflecka – Pearl Street Productions.

            Pearl Street Productions, które podpisała umowę z Warner Bros. Pictures, było odpowiedzialna za koprodukcję Promised Land, która ponownie połączyła Damona z reżyserem Gusem Van Santem. Producentami oraz scenarzystami byli Damon oraz John Krasinki; firma wyprodukowała także Jasona Bourne’a, Manchester by the Sea i Nocne życie dla Warner Bros., które wyreżyserował Affleck. Ponadto Pearl Street Productions wyprodukowało także „Korporacje przyszłości” dla kanału Syfy, napisane i wyreżyserowane przez Alexa i Davida Pastora. Inne ich projekty to RFK, do którego scenariusz napisał i który wyreżyseruje Nikolaj Arcel, oraz The Trade, którego reżyserią ma się zająć Jay Roach.

            Na małym ekranie Damon wyprodukował jako producent wykonawczy oraz pojawił się na ekranie w projekcie History Channel „The People Speak”, opartym na książce napisanej przez słynnego historyka Howarda Zinna, z udziałem wielu najbardziej znanych nazwisk w branży rozrywkowej. Ponadto w 2006 r. Damon był współzałożycielem H20 Africa, znanym obecnie jako Water.org, fundacji dostarczającej czystą wodę i urządzenia sanitarne w krajach na całym świecie, które cierpią na brak dostępu do wody pitnej.

CHRISTIAN BALE (Ken Miles) urodził się w Walii, dorastał w Anglii i Stanach Zjednoczonych. Zadebiutował w epickim filmie Imperium Słońca Stevena Spielberga, osadzonym w realiach II wojny światowej. Dotychczasowe osiągnięcia Bale’a obejmują takie filmy jak: Henryk V, Portret damy, Tajny agent, Metroland, Idol, Wszystkie małe zwierzątka, American Psycho, Na wzgórzach Hollywood, Mechanik, Batman – Początek, Podróż do Nowej Ziemi, Prestiż, Ciężkie czasy, Operacja Świt, 3:10 do Yumy, I’m Not There. Gdzie indziej jestem, Mroczny Rycerz, Wrogowie publiczni, Fighter, Flowers of War, Mroczny Rycerz powstaje, Zrodzony w ogniu, American Hustle, Exodus: Bogowie i królowie, Big Short, Rycerz pucharów, Przyrzeczenie, Hostiles, Mowgli i Vice.

CAITRIONA BALFE (Mollie Miles) była trzykrotnie nominowana do Złotego Globu, zdobyła nagrodę BAFTA oraz jest laureatką Nagrody im. Oscara Wilde za rok 2017, która zdobyła uznanie fanów za sprawą docenionej przez krytykę roli Claire w serialu dramatycznym STARZ „Outlander”.

            Urodzona w Irlandii aktorka jest najbardziej rozpoznawalna za sprawą kreacji stworzonej w „Outlanderze”, stworzonym przez Rona Moore’a serialu opartym na najlepiej sprzedających się książkach pod tym samym tytułem autorstwa Diany Gabaldon. Balfe występuje w serialu w głównej roli u boku Sama Heughana. „Outlander” został uznany nową jakość w świecie seriali, wprowadzając Balfe jako silną kobiecą bohaterkę do gatunku często zdominowanego przez męskich antybohaterów. Tim Goodman z „The Hollywood Reporter” powiedział o niej: „Balfe jest pewną siebie aktorką, która swoją grą wprowadza do kreowanej przez siebie postaci różne odcienie”, podczas gdy Brian Lowry z „Variety” powiedział: „Outlander to niewątpliwie historia Claire, która za sprawą Balfe przykuwa uwagę niemal każdą sceną, a jej stalowe spojrzenie i cięty dowcip sprawiają, że idealny pasuje ona do roli bohaterki, która trafia do obcej i barbarzyńskiej krainy, która okazuje się dla niej pułapką”. Drugi sezon powrócił w Stanach Zjednoczonych 9 kwietnia 2016 r. i był jak dotąd najwyżej ocenianą premierą sezonu wśród seriali dostępnych na platformach internetowych. Serial powrócił z trzecim sezonem we wrześniu 2017 r., a czwarty sezon miał premierę w listopadzie 2018 r. W maju 2018 r. Starz ogłosił, że serial będzie miał także 6 sezon.

            W filmie Balfe wystąpiła ostatnio w głośnym thrillerze Sony Zakładnik z Wall Street w reżyserii Jodie Foster. Balfe była widziana także w Planie ucieczki dla Summit/Lionsgate, u boku Arnolda Schwarzeneggera i Sylvestra Stallone. Jej wcześniejsze filmy to Iluzja dla Warner Bros. W reżyserii Louisa Letterriera, Super 8 J.J.Abramsa dla Paramount, a także limitowany serial Bryana Singera i Jasona Taylora „H +”.

            Balfe dzieli swój czas między Londyn i Szkocję.

TRACY LETTS (Henry Ford II) to wszechstronny, wielokrotnie nagradzany aktor i dramatopisarz. Letts otrzymał Nagrodę Pulitzera 2008 za dramat Sierpień w hrabstwie Osage oraz nagrodę Tony za rolę George’a w inscenizacji Kto się boi Virginii Woolf? Napisał scenariusze do trzech filmów na podstawie własnych sztuk: Robak i Zabójczy Joe, obu w reżyserii Williama Friedkina, a także do produkcji Sierpień w hrabstwie Osage w reżyserii Johna Wellsa. Ostatnio Letts napisał scenariusz do adaptacji filmowej bestsellera A.J. Finna Kobieta w oknie. W 2018 roku Letts był współautorem nominowanych do Oscara filmów Czwarta władza i Lady Bird, a także „Rozwodu” HBO. Jego sztuka Mary Page Marlow zadebiutowała na deskach Second Stage w lipcu 2018 r.

Letts pojawił się w Czwartej władzy Stevena Spielberga u boku Toma Hanksa, Meryl Streep, Alison Brie, Sarah Paulson oraz swojej żony Carrie Coon. Film został uznany przez National Board of Review za najlepszy film 2017 roku i nominowany był do Oscara w kategorii najlepszy film oraz do nagrody Critics 'Choice Award w kategorii najlepszy zespół aktorski. Czwarta władza opiera się na prawdziwej historii publikacji dokumentów Pentagonu w The Washington Post; Letts gra rolę Fritza Beebe, jednego z sojuszników wydawcy Katharine Graham (Meryl Streep).

Letts spotkał się również z uznaniem krytyków za kreację stworzoną u boku Saoirse Ronan, wcielając się w rolę jej ojca w Lady Bird Grety Gerwig. W filmie wystąpili także Laurie Metcalf, Lucas Hedges i Beanie Feldstein. LADY BIRD zostało wybrane przez National Board of Review jako jeden z dziesięciu najlepszych filmów 2017 roku, nominowane było do nagrody Screen Actors Guild Award w kategorii najlepszy zespół oraz do Oscara w kategorii najlepszy film.

Inne jego filmy to: The Lovers z Debrą Winger, nominowaną do nagrody Independent Film Spirit 2018 za najlepszy scenariusz; dramat biograficzny Antoni Campos Christine, Wzburzenie – Opowieść o dojrzewaniu, debiut reżyserski Jamesa Schamusa oraz nominowany do Oscara film Big Short w reżyserii Adama McKaya.

Ostatnio na małym ekranie Letts wystąpił w drugim sezonie serialu HBO „Rozwód” u boku Sarah Jessiki Parker, Thomasa Hadena Churcha, Molly Shannon i Talii Balsam. W 2013 i 2014 roku Letts wcielił się w postać dyrektora CIA Andrew Lockharta w produkcji Showtime „Homeland”. Obsada została nominowana do nagrody SAG w kategorii najlepszy zespół aktorski w serialu dramatycznym w 2013 roku.

Oprócz osiągnięć aktorskich Letts jest także znanym dramaturgiem. Jego sztuka The Minutes, wyprodukowana przez Scotta Rudina, miała premierę w Chicago w listopadzie 2017 roku i może się pochwalić entuzjastycznymi recenzjami. The Minutes była finalistą nagrody Pulitzera 2018 w kategorii dramatu. Jego najnowsza sztuka, Mary Page Marlowe, miała swoją premierę na off-Broadwayu latem 2018 roku.

Letts mieszka ze swoją żoną Carrie Coon w Chicago i jest aktywnym członkiem Steppenwolf Theatre Company.

JON BERNTHAL (Lee Iacocca) jest klasycznie wykształconym aktorem, który konsekwentnie porywa publiczność rolami w bardzo wielu gatunkach filmowych. Bernthal był ostatnio widziany w głównej roli Franka Castle’a/Punishera w serialu Netflix „Punisher” opartym na komiksie Marvela. Otrzymał entuzjastyczne recenzje za występ w spin-offie „Daredevil”, którego dwa sezony wyprodukował Netflix. Bernthal pojawił się także w filmie fabularnym Wdowy z 2018 r. w reżyserii Steve’a McQueena, wraz z Colinem Farrellem, Liamem Neesonem i Violą Davis, a także z Shią LaBeoufem i Dakotą Johnson w filmie The Peanut Butter Falcon.

            Bernthal bierze obecnie udział w produkcji prequelu filmowego Rodziny Soprano oraz The Many Saints of Newark, którego produkcją zajmie się Warner Bros. Niedawno obsadzono go w Those Who Wish Me Dead w reżyserii Taylora Sheridana, u boku Angeliny Jolie, Nicholasa Houlta, Tylera Perry’ego i Aidana Gillena. Film został przejęty do produkcji przez New Line Cinema.

            Bernthal w 2017 roku wystąpił w licznych produkcjach, w tym w Baby Driver Edgara Wrighta, wraz z Jonem Hammem, Jamie Foxxem, Lily James i Ansel Elgort. W Sweet Virginia Bernthal wystąpił u boku Imogen Poots, Christophera Abbotta i Rosemarie DeWitt. Film, który miał premierę na festiwalu filmowym Tribeca w 2017 roku, opowiada o właścicielu motelu z mroczną przeszłością, który zaprzyjaźnia się z młodym mężczyzną skłonnym do przemocy. Bernthal pojawił się także w Pilgrimage Brendana Muldowneya wraz z Tomem Hollandem i Richardem Armitage; film opowiada o grupie mnichów przenoszących najświętszą relikwię ich klasztoru do Rzymu.

            Bernthal pojawił się w Skazanym Ricka Romana Waugha u boku Nikolaja Costera-Waldaua i Lake Bell. Film opowiada o świeżo zwolnionym więźniu, którego przywódcy gangu zmuszają do popełnienia poważnej zbrodni w wojnie toczonej z rywalizującym z nim brutalnym gangiem w Południowej Kalifornii. Bernthal wystąpił także w Wind River. Na przeklętej ziemi Taylora Sheridana wraz z Elizabeth Olsen i Jeremy Rennerem. Film opowiada losy agenta FBI badającego morderstwo, które miało miejsce w rezerwacie Indian Ameryki Północnej; film miał swoją premierę na festiwalu filmowym Sundance w 2017 roku.

            W 2016 roku Bernthal wystąpił u boku Bena Afflecka, Anny Kendrick, J.K. Simmonsa w Księgowym Gavina O’Connora. Film opowiada losy biegłego rewidenta, który świadczy usługi księgowe dla kilku organizacji przestępczych na całym świecie. Ponadto Bernthal wystąpił w miniserialu HBO Kto się odważy, u boku Oscara Isaaca, Jima Belushi’ego i Winony Ryder. W 2015 r. Bernthal wystąpił w roli Teda w sztuce Denisa Villeneuve’a Sicario, w której zagrali Emily Blunt i Benicio Del Toro. Ponadto Bernthal wystąpił jako Mr. McCarthy w filmowej adaptacji Alfonsa Gomeza-Rejona Earl i ja, i umierająca dziewczyna, która zdobyła nagrodę Grand Jury w kategorii dramatu na festiwalu filmowym Sundance w 2015 roku i została wydana przez Fox Searchlight. Bernthal wystąpił u boku Zaca Efrona w filmie Warner Bros. We Are Your Friends.

Do jego filmów zalicza się także Furia Davida Ayera, w której zagrał u boku Brada Pitta. Film osadzony w latach II wojny światowej opowiada losy dowódcy czołgu Shermana i jego pięcioosobowej załogę w misji za linią wroga podczas upadku nazistowskich Niemiec. Można go również było zobaczyć w roli handlarza narkotyków Brada, zajmującego się praniem brudnych pieniędzy, w filmie Martina Scorsese Wilk z Wall Street, gdzie wystąpił u boku Leonarda DiCaprio i Jonah Hilla. Autorem scenariusza o sukcesie i upadku maklera z Wall Street, Jordana Belforta (DiCaprio), był Terence Winter.

            Bernthal wystąpił w telewizji jako Shane Walsh w przełomowym serialu AMC „The Walking Dead” na podstawie komiksu Roberta Kirkmana pod tym samym tytułem. „The Walking Dead” otrzymało nominację do Złotego Globu dla najlepszego serialu dramatycznego, nominację do Writers Guild of America dla najlepszego nowego serialu oraz uznane zostało za jeden z dziesięciu najlepszych programów telewizyjnych roku przez AFI. Serial ustanowił także nowy rekord jako najchętniej oglądany serial w głównym paśmie w historii telewizji kablowej. Bernthal wystąpił także w roli głównej w dramacie Franka Darabonta „Mob City” z 2013 roku dla TNT, którego akcja rozgrywa się w Los Angeles w latach 40. i 50. XX wieku.

            Pierwszą znaczącą rolą Bernthala był występ w World Trade Center Olivera Stone’a z Nicolasem Cage’em i Marią Bello. Wystąpił także w Nocnej randce ze Stevem Carellem i Tiną Fey, w nagradzanym Autorze widmo Romana Polańskiego, u boku Ewana McGregora, w Nocy w muzeum 2, u boku Bena Stillera, Christophera Guesta i Hanka Azarii, w Legendach ringu, u boku Roberta De Niro, a także w niezależnych filmach Odwrócić przeznaczenie, z Kevinem Baconem i Julie Delpy, oraz w Dzień zero z Elijah Woodem. Wraz ze swoim ojcem Bernthal założył firmę producencką o nazwie Story Factory, w której pracuje nad kilkoma projektami filmowymi i telewizyjnymi.

            Bernthal był także częścią obsady miniserialu Toma Hanksa i Stevena Spielberga „Pacyfik” dla HBO. Jego inne produkcje telewizyjne obejmują „Orły z Bostonu”, „CSI: Kryminalne zagadki Miami”, „Prawo i porządek: sekcja specjalna”, „ Jak poznałem waszą matkę ” i „ Bez śladu ”. Po raz pierwszy obsadzony został w roli głównej w serialu „ Nasza klasa”, stworzonym przez Davida Crane’a i wyreżyserowanym przez Jamesa Burrowsa.

            Podczas lat studenckich Bernthal otrzymał niezwykłą szansę studiowania w prestiżowym Moskiewskim Teatrze Artystycznym w Rosji, znanym z unikatowego programu i zdyscyplinowanego rytmu nauki. Podczas studiów w MTA Bernthal został odkryty przez dyrektora Instytutu Zaawansowanego Szkolenia Teatralnego Uniwersytetu Harvarda, pracującego dla American Repertory Theatre w Moskwie. Został zaproszony na studia i ukończył je z tytułem Master of Fine Arts.

            Bernthal, weteran ponad 30 produkcji teatralnych, niedawno powrócił do korzeni w produkcji Small Engine Repair w Rogue Machine Theatre, w której wystąpił jako Terrance Swaino. Bernthal wyprodukował także sztukę, opowiadającą o trzech przyjaciołach z klasy robotniczej, którzy spotykają się pewnego wieczoru, aby razem się napić i powspominać dawne czasy. W 2011 roku Bernthal otrzymał nominację do Ovation Award za rolę w sztuce, która miała swoją nowojorską premierę w MCC jesienią 2013 roku. Bernthal wcześniej wystąpił także w Fat Pig Neila LaBute w Geffen Playhouse.

            Inne jego osiągnięcia teatralne obejmują Fifth of July Langforda Wilsona w nowojorskim Signature Theatre, off-Broadwayową produkcję The Resistible Rise of Arturo Ui, w której Bernthal zagrał Ui dla Portland Stage Company, a także This is Our Youth, w Studio Theatre w Waszyngtonie D. Jego miłość do teatru doprowadziła go do otwarcia własnego teatru Fovea Floods w stanie Nowy Jork.

JOSH LUCAS (Leo Beebe) odkrył swoją miłość do aktorstwa w 1979 roku, gdy na małej wyspie w Południowej Karolinie, gdzie dorastał, kręcony był niskobudżetowy kanadyjski film. 8-letni Lucas bez wiedzy twórców filmu ukrył się wśród piaszczystych wydm, przyglądając się filmowaniu kulminacyjnej sceny, w której dochodzi do kłótni między nastoletnimi kochankami. To za sprawą tego doświadczenia Lucas postanowił spróbować kariery w filmie. Od tego czasu udało mu się zgromadzić pokaźny dorobek obejmujący film, telewizję i teatr. Najbardziej znany jest z zapadających w pamięć kreacji w nagrodzonym Oscarem Pięknym umyśle oraz w przeboju Dziewczyna z Alabamy u boku Reese Witherspoon.

            Na początku tego roku Lucas zagrał w Przypływie wiary Fox 2000, dramacie opartym na prawdziwej historii 14-letniego Johna Smitha, który w cudowny sposób całkowicie wyzdrowiał po wpadnięciu do zamarzniętego jeziora, a który uznany był za martwego przez prawie godzinę. Lucas niedawno zakończył produkcję filmu The Secret u boku Katie Holmes. Film w reżyserii Andy’ego Tennanta jest adaptacją bestsellerowej książki pod tym samym tytułem.

            W zeszłym roku zagrał młodego Kevina Costnera w „Yellowstone” Taylora Sheridana, przebojowym serialu Paramount, który jest kroniką rodzinną rancza w Montanie. Premiera serialu przyciągnęła prawie 5 milionów widzów, co uczyniło go najpopularniejszym serialem letnim w telewizji kablowej. Lucas powróci ze swoją rolą w drugim sezonie, którego premiera zaplanowana jest na późne lato tego roku.

            W 2017 roku Lucas wystąpił na Broadwayu w wyprzedanym The Parisian Woman u boku Umy Thurman. Zadebiutował na Broadwayu w 2005 roku, grając w Gentleman Caller u boku Sarah Paulson, Jessiki Lange i Christiana Slatera w The Glass Menagerie Tennessee Williamsa. Inne osiągnięcia teatralne obejmują wielokrotnie nagradzaną produkcję off-broadwayową Spalding Gray: Stories Left Untold i Faultlines.

            W 2005 roku Lucas zarobił prawie 40 funtów, wcielając się w rolę legendarnego trenera koszykówki Dona Haskinsa w Drodze sławy wyprodukowanej przez Jerry’ego Bruckheimera/Disneya. Inne role aktorskie obejmują filmy takie jak: Prawnik z Lincolna, J. Edgar Clinta Eastwooda, Szalony rok, Peacock, Przygody Rudego, Big Sur, Odwyk, Anga Lee Hulk, Mroczne dziedzictwo, Wakacje Waltera, Posejdon, Wonderland, Tajne źródło z Liamem Neesonem, Chór u boku Dustina Hoffmana i Kathy Bates, Anioł Stróż, Drobne wypadki, Młodość w Oregonie, film Netflixa Najbardziej znienawidzona kobieta Ameryki u boku Melissy Leo oraz niezależne produkcje All Square i What Had Had z Michaelem Shannonem i Hilary Swank. Jego projekty telewizyjne obejmują dwa sezony „Tajemnic Laury” NBC u boku Debry Messing.

NOAH JUPE (Peter Miles) pracuje obecnie nad nowym limitowanym serialem Davida E. Kelleya The Undoing dla HBO, w którym występuje u boku Nicole Kidman i Hugh Granta. Następnie pojawi się w Honey Boy, który został kupiony przez Amazon podczas tegorocznego festiwalu filmowego Sundance, z udziałem Shii Labeoufa.

            Jupe zagrał u boku Emily Blunt i Johna Krasińskiego w Cichym miejscu Paramount, a także w Suburbicon George’a Clooneya u boku Matta Damona, który miał swoją premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto i Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2017 roku. Można go również zobaczyć w filmie Cudowny chłopak Lionsgate u boku Jacoba Tremblaya i Julii Roberts.

Wcześniej pojawił się w „Nocnym recepcjoniście” BBC u boku Toma Hiddlestona i Hugh Laurie, w „The Titan” u boku Sama Worthingtona i Toma Wilkinsona oraz w „The Man with the Iron Heart” z Rosamund Pike, Jackiem Reynorem i Jasonem Clarke. Noah niedawno nakręcił także „That Good Night” u boku Johna Hurta. Zagrał także w „Downton Abbey” i „Domu grozy”.

REMO GIRONE (Enzo Ferrari) jest włoskim aktorem filmowym i scenicznym, który studiował we Włoskiej National Theatre School, po czym natychmiast rozpoczął karierę jako profesjonalny aktor wcielając się w Biffa w Śmierci komiwojażera Arthura Millera, Octavianusa w Antoniuszu i Kleopatrze oraz Troilus w Troilusie i Kresydzie Szekspira. Następnie zaczął pracować w filmach oraz w telewizji, grając Konstantina w ekranizacji Mewy Czechowa w reżyserii Marco Bellocchio, a także wystąpił w głównej roli w miniserialu telewizyjnym „Che fare?”.

Nadal pracował w teatrze, wcielając się w Raskolnikowa w Zbrodni i karze Dostojewskiego w reżyserii Jury Liubymova, oraz w Don Juanie i Salierim Puszkina, także w reżyserii Liubymova. Wcielił się w tytułową rolę w Orestesie Vittorio Alfieri’ego i grał Garcina w Za zamkniętymi drzwiami Sartre’a w reżyserii Patroni Griffi. Grał Króla w adaptacji Mirry Vittorio Alfieri’ego, w reżyserii Lucy Ronconi.

            W telewizji wcielił się w postać Tano Cariddiego, głównego bohatera serialu „Ośmiornica 10” (alias „La Piovra”). Wystąpił także w głównych rolach w filmach telewizyjnych „Od nocy do świtu”, „Śmierć czarownicy” i „Śmierć dobrej dziewczyny”. Jego dorobek filmowy obejmuje główną rolę w taich produkcjach jak Giallo alla regola, Kapitan Fracasse Ettore Scoli, Infernet i Roche Papier Ciseaux.

            Ostatnio w teatrze zagrał tytułową rolę w Filoktecie Sofoklesa w reżyserii Martone’ego oraz Astrowa w Wujaszku Wani Czechowa w reżyserii Petera Steina (który wygrał Festiwal w Edynburgu i gościł także na Festiwalu Czechowa w Moskwie w Teatrze Stanisławskiego). Wcielił się w postać ojca w Long Day’s Journey into Night Eugene’a O’Neila oraz zagrał główną rolę w Cactus Flower. W telewizji był głównym bohaterem francuskiego filmu telewizyjnego „La surface de reparation” wyprodukowanego przez Arte, a także grał Piusa XII, główną rolę w telewizyjnym filmie „God’s Mighty Servant”. W 2016 roku Remo wystąpił jako Maso Pescatore w dramacie kryminalnym Bena Afflecka z lat dwudziestych Nocne życie.

RAY McKINNON (Phil Remington) jest aktorem, pisarzem, reżyserem i producentem, najbardziej znanym z uznanego przez krytykę serialu „Rectify”, według Guinness Book of World Records jednego z najlepiej recenzowanych programów wszechczasów. Serial otrzymał nagrodę Peabody w 2015 roku, a jednocześnie otrzymał dwie nominacje do nagrody Critics Choice TV Award w 2015 i 2016 roku.

            Jako aktor McKinnon stworzył kanon niezapomnianych, niecodziennych i bogatych postaci. W ciągu trwającej dwie dekady kariery McKinnon konsekwentnie powiększa swoje imponujące CV, w tym za sprawą niezapomnianych ról w cenionej przez krytykę produkcji FX „Synowie Anarchii” (jako Lincoln Potter) i wielokrotnie nagradzanym serialu HBO „Deadwood” (jako wielebny H.W. Smith). Wystąpił także w serialach takich jak „Nowojorscy gliniarze”, „Z Archiwum X” i „Matlock”. Do jego filmów należą Uciekinier, Bracie, gdzie jesteś?, Take Shelter, Wielki Mike. The Blind Side, Prowincjuszka, Footloose, Apollo 13 i Bugsy. McKinnon zakończył niedawno pracę nad filmem Douga Limana Chaos Walking oraz nad serialem „Fear the Walking Dead” jako Proctor John.

Jako twórca filmowy wyprodukował i zagrał w chwalonym przez krytyków niezależnym filmie Wieczorne słońce, a także otrzymał nominację do nagrody Independent Spirit Award dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę Lonza Choata, u boku Hal Holbrook. Parając się wszelkimi twórczymi aspektami produkcji filmowej, McKinnon uzupełnił swoje osiągnięcia aktorskie także o pracę w charakterze scenarzysty, reżysera i producenta. Wspólnie z Waltonem Gogginsem, często pod szyldem Ginny Mule Pictures, wspólnie zadebiutowali w „Księgowym” McKinnona, który zdobył Oscara w kategorii Best Live Action Short w 2002 roku. Ich pierwszy film fabularny, Chrystal, wyreżyserowany i napisany przez McKinnona, włączono do prestiżowego Konkurs Filmów Dramatycznych Sundance w 2004 roku.

JJ FEILD (Roy Lunn) można go obecnie oglądać w serialu „The Romanoffs”, wyprodukowanym przez producenta wykonawczego Matthew Weinera, oraz w głównej roli w serialu Netflixa „Turn Up Charlie” u boku Idrisa Elby.

            Właśnie zakończył zdjęcia do drugiego sezonu przeboju Netflixa „Zagubieni w kosmosie” producenta wykonawczego Zacka Estrina, gdzie gra jedną z głównych ról u boku Toby’ego Stephensa i Molly Parker, a następnie wystąpi w Rory’s Way u boku Briana Coxa, który ma mieć premierę tej jesieni.

Inne jego filmy to uznany przez krytyków serial AM Turn „Szpiedzy Waszyngtona” oraz Profesor Marston i Wonder Women, gdzie wystąpił u boku Luke’a Evansa i Rebecci Hall, który zadebiutował na ubiegłorocznym Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto.

            Do jego filmów należą także Jerusha Hessa Kraina Jane Austen dla Sony Picture Classics, wyprodukowany przez Jareda Hessa; Marvela Captain America: Pierwsze starcie dla Paramount Pictures, CENTURION w reżyserii Neila Marshalla, gdzie wystąpił u boku Michaela Fassbendera, a także uznany przez krytyków niezależny film Trzecia gwiazda z Benedictem Cumberbatchem. Zadebiutował w filmie w wielokrotnie nagradzanym filmie Ostatnia prośba z udziałem Helen Mirren i Michaela Caine’a w reżyserii Freda Schepisi.

            Znane role teatralne Feilda obejmują główną rolę w „Ring Round the Moon” Jeana Anouilha dla londyńskiego West Endu oraz nagrodzoną nagrodą Oliviera produkcję „The Pride” dla Royal Court.

JACK McMULLEN (Charlie Agapiou) jest angielskim aktorem najbardziej znanym z długoletniej roli Finna Sharkeya w serialu BBC „Szkoła na Waterloo Road”. McMullen jest również znany z roli w serialu dramatycznym ITV „Little Boy Blue” u boku Stephena Grahama. Inne jego filmy telewizyjne to „The Street”, „Moving On” i „Spełnione marzenie”. Wystąpił także w filmie Joanny Hogg The Souvenir dla BBC Films, wyprodukowanym przez Martina Scorsese, w którym zagrał u boku Tildy Swinton, Toma Burke’a i Richarda Ayoade. LE MANS ‘66 to jego amerykański debiut filmowy.

O TWÓRCACH FILMU

JAMES MANGOLD, p.g.a. (Reżyser/Producent) jest scenarzystą i reżyserem znanym z wyrafinowanych filmów obejmujących wiele gatunków, podejmujących ważne i oryginalne tematy, pełnych znakomitych występów i uderzających obrazów, które definiują i łączą jego twórczość w jedną całość, przy jednoczesnym zachowaniu stałego, wysokiego poziomu. Do tej pory nakręcił dziesięć filmów fabularnych, w tym nagradzane 3:10 do Yumy, Spacer po linie, Wolverine, Przerwana lekcja muzyki i Logan.

Syn uznanych malarzy Roberta Mangolda i Sylvii Plimack Mangold, wychował się w nowojorskiej dolinie Hudson. Ukończył film i aktorstwo w California Institute of the Arts, a po kilku latach pracy w Hollywood postanowił pójść do szkoły filmowej Columbia University. Zaczął pisać film Victor, syn Dolly podczas studiów u reżysera Milosa Formana, zdobywcy Oscara, który zdobył nagrodę za reżyserię na festiwalu filmowym w Sundance w 1996 roku i został wybrany do reprezentowania Stanów Zjednoczonych podczas festiwalu Fortnight na festiwalu filmowym w Cannes.

            Niedawno Mangold wyreżyserował Logana, ostatnią część trylogii Wolverine, którą napisał wspólnie ze scenarzystami Scottem Frankiem i Michaelem Greenem. Film spotkał się z dużym uznaniem krytyków, stając się najlepiej recenzowanym filmem całej serii X-Men, a także jednym z najlepiej zarabiających filmów w 2017 roku. Mangold zajmie się reżyserią adaptacji powieści Dona Winslowa The Force dla 20th Century Fox, która koncentruje się na temacie skorumpowanych oficerów policji nowojorskiej.

PETER CHERNIN, p.g.a. (Producent) jest uznanym na całym świecie producentem i przedsiębiorcą medialnym, który odniósł sukces powołując w 2009 roku do życia The Chernin Group (TCG), stanowiącą dopełnienie jego bogatej, trzydziestoletniej kariery w produkcji wyjątkowych, nagradzanych projektów telewizyjnych i filmowych.

            Chociaż Chernin jest najbardziej znany jako siła napędowa Titanica z 1997 r., a także Avatara z 2009 r., które pozostają dwoma najbardziej dochodowymi filmami w historii, o łącznej wartości prawie 5 miliardów dolarów brutto, w ciągu ostatniej dekady wyprodukował on także solidny zbiór uznanych przez krytyków filmów. W ramach Chernin Entertainment był odpowiedzialny za globalne hity Geneza planety małp, Ewolucja planety małp oraz Wojna o planetę małp, które odświeżyły serię dla nowej generacji widzów i otrzymały nominację do Oscara . Inne tytuły wyprodukowane pod jego szyldem to nominowane do Oscara filmy Ukryte działania reżysera Teda Melfiego oraz Król rozrywki z udziałem Hugh Jackmana; komedie Gorący towar, Agentka i Babskie wakacje, z udziałem Amy Schumer i Goldie Hawn; Osobliwy dom Pani Peregrine Tima Burtona; dramat Pomiędzy nami góry; thriller science fiction Niepamięć; dramat Mów mi Vincent; oraz dramaty kryminalne Brudny szmal i Czerwona jaskółka, w reżyserii Francisa Lawrence’a z Jennifer Lawrence.

            Niedawno wyprodukował film Tolkien w reżyserii Dome Karukoski, z udziałem Nicholasa Houlta i Lily Collins; wkrótce pojawi się także jego animowany film Tajni i fajni z Willem Smithem i Tomem Hollandem, którzy użyczają głosu głównym bohaterom. Chernin Entertainment wyprodukuje także nadchodzący serial Apple „Are You Sleeping” z udziałem Octavii Spender oraz „See” Stevena Knighta i Francisa Lawrence’a. Firma wyprodukowała wcześniej przebojową komedię telewizyjną Foxa „Jess i chłopaki” oraz „Bena i Kate” i „Touch”.

Do aktywów TCG należy również CA Media, azjatycka firma inwestująca w media; Otter Media, przedsięwzięcie utworzone z AT&T w celu doinwestowania i uruchomienia globalnych, najnowocześniejszych usług wideo, a także firmy, które dopełniają portfolio, w tym Fullscreen Media, Ellation, Gunpowder & Sky i Hello Sunshine; Chernin poczynił także strategiczne inwestycje w amerykańskie firmy technologiczne i firmy medialne, w tym Pandora, SoundCloud, Headspace, Flipboard, Scopely, Medium i Barstool Sports.

            Przed powołaniem do życia TCG, Chernin był Prezesem i Dyrektorem Operacyjnym News Corporation oraz Prezesem i Dyrektorem Generalnym Grupy Fox. Chernin zasiada w zarządzie American Express, jest współprzewodniczącym rady UC Berkeley i jest starszym doradcą w Providence Equity Partners. Jest prezesem i współzałożycielem Malaria No More, organizacji non-profit której celem jest wyeliminowanie malarii jako przyczyny śmierci. Wcześniej był członkiem zarządu Pandora, Twitter i DirecTV.

            Chernin posiada tytuł licencjata języka angielskiego uzyskany na UC Berkeley.

JENNO TOPPING, p.g.a. (Producent) jest prezesem ds. filmu i telewizji w Chernin Entertainment, nadzorującym rozwój i produkcję filmów fabularnych, telewizyjnych i innych treści. Jako producent Topping kierowała i nadzorowała wiele ważnych filmów, w tym nominowane do Oscara Ukryte działania w reżyserii Teda Melfiego z udziałem Taraji P. Hensona, Octavii Spencer i Janelle Monáe; oraz Króla rozrywki, oryginalny musical z Hugh Jackmanem.

            Topping wyprodukowała także Czerwoną jaskółkę, w reżyserii Francisa Lawrence’a z Jennifer Lawrence; Pomiędzy nami góry z udziałem Idrisa Elby i Kate Winslet; Osobliwy dom Pani Peregrine, w reżyserii Tima Burtona; Agentkę, w reżyserii Paula Feiga z udziałem Melissy McCarthy; Babskie wakacje, z udziałem Amy Schumer i Goldie Hawn; Randkę na weselu, z udziałem Zaca Efrona, Adama Devine’a, Anny Kendrick i Aubrey Plaza; Mów mi Vincent, z udziałem Billa Murraya i Melissy McCarthy; Brudny szmal z udziałem Jamesa Gandolfiniego i Toma Hardy’ego; Exodus, w reżyserii Ridleya Scotta, z udziałem Christiana Bale’a; oraz Gorący towar z udziałem Sandry Bullock i Melissy McCarthy, która była najbardziej dochodową komedią 2013 roku. Topping była producentem wykonawczym przebojowych filmów Ewolucja planety małp i nominowanej do Oscara Wojny o planetę małp.

Inne filmy wyprodukowane przez Topping to Głębia strachu, z udziałem Kristen Stewart; Tolkien, opowiadający o życiu J.R.R. Tolkiena, w reżyserii Dome’a Karukoskiego, z udziałem Nicholasa Houlta i Lily Collins; oraz animowany film fabularny Tajni i fajni, w którym Will Smith i Tom Holland użyczają głosu głównym bohaterom. Do innych filmów Topping należą Country Strong, w której występują Gwyneth Paltrow i Tim McGraw; Złów i wypuść, scenariusz i reżyseria Susannah Grant, z udziałem Jennifer Garner; oraz filmy z serii Aniołki Charliego.

            Topping jest również odpowiedzialna za produkcje telewizyjne Chernin Entertainment, w tym za nadchodzący projekt „See” dla Apple, a także kilka głośnych seriali, takich jak „Are You Sleeping” również dla Apple, „Pussy Valley” dla Starz i „Ukryte działania” dla Nat. Geo. Wcześniej Chernin Entertainment wyprodukowało nagrodzoną Emmy przebojową komedię Fox „Jess i chłopaki”. Topping była również dyrektorem HBO Films, gdzie nadzorowała nagradzane Emmy i Złotym Globem filmy, „Nocna zmiana” z udziałem Kathy Bates oraz „Rasputin” z udziałem Iana McKellana i Alana Rickmana w 1995 roku.

JEZ BUTTERWORTH (Scenarzysta) urodził się w Londynie w 1969 roku. Jego pierwsza sztuka, Mojo (Royal Court Theatre, 1995), zdobyła siedem głównych nagród, w tym nagrodę Oliviera, za najlepszą komedię. Inne sztuki dla Court Theatre to The Night Heron (2002), The Winterling, (2009) i Jerusalem (2009). Jerusalem zostało przeniesione na West End, bijąc rekordy kasowe jako nowa sztuka. Zdobył nagrodę Best Play w ramach Evening Standard Awards 2010, brytyjską nagrodę Critic’s Circle Award za najlepszą sztukę 2010 roku, a następnie udał się na Broadway, gdzie zdobył nagrodę za najlepszą sztukę zagraniczną podczas New York Critics Circle Awards w 2011 roku. Otrzymał sześć nominacji do nagrody Tony, zdobywając dwie, w tym dla najlepszego aktora dla Marka Rylance’a. Jego sztuka The River (Royal Court, 2012) została przeniesiona na Broadway w 2014 roku, z udziałem Hugh Jackmana. Inne sztuki to Parlor Song (Atlantic Theatre, 2008/Almieda Theatre, 2009).

            Szósta sztuka Butterwortha dla Royal Court, The Ferryman, wyreżyserowana przez Sama Mendesa, została przedłużona na kolejny sezon w West Endzie w Londynie i miała także swoją premierę na Broadwayu w Nowym Jorku. Otrzymał 15 pięciogwiazdkowych recenzji w brytyjskich dziennikach i magazynach oraz zdobył nagrodę za najlepszą sztukę i najlepszą reżyserię podczas Evening Standard Theatre Awards w 2017 r., nagrodę Critics Circle Award dla najlepszej sztuki oraz 3 nagrody Oliviera za najlepszą reżyserię, dla najlepszej sztuki i dla najlepszej aktorki w 2018 roku.

Do jego scenariuszy należą Fair Game (zdobywca nagrody Paula Selvina, 2010), Get on Up (2014), Na skraju jutra (2014), Pakt z diabłem (2015) i Spectre (2015). W 2007 roku Butterworth otrzymał nagrodę E.M Forster od American Academy of Arts and Letters.

JOHN-HENRY BUTTERWORTH (Scenarzysta) jest brytyjskim scenarzystą, który współtworzy scenariusze filmowe ze swoim bratem Jezem Butterworthem. Wspólnie zdobyli Nagrodę im. Paula Selvina przyznawaną przez Writers Guild of America 2011 za scenariusz do filmu Fair Game 2010. Inne jego osiągnięcia to Na skraju jutra (2014), Get on Up (2014) i kultowy film w języku francuskim Malgre Le Nuit (2015). Ostatnio był współautorem nadchodzącej produkcji Fox Lucy in the Sky (reż. Noah Hawley). Obecnie pracuje nad serialem telewizyjnym „Warlord” z Tomem Hardy dla Hardy Baker, a także ponownie połączył siły z Noah Hawleyem przy ściśle tajnym projekcie.

JASON KELLER (Scenarzysta) – jego scenariusze przyciągają największe talenty i najlepszych twórców filmowych, dzięki czemu stał się on autorem słynącym z kreowania silnych bohaterów, którego praca spotkała się z szerokim zainteresowaniem publiczności.

Do scenariuszy Kellera należą emocjonujący thriller akcji Kaznodzieja z karabinem z Gerardem Butlerem (300, Prawo zemsty) w reżyserii Marca Forstera (Quantum of Solace); Królewna Śnieżka, oryginalna przeróbka klasycznej bajki braci Grimm Królewna Śnieżka z udziałem Julii Roberts, Lily Collins i Armiego Hammera; oraz thriller akcji Plan ucieczki, w którym występują Arnold Schwarzenegger i Sylvester Stallone.

Projekty Kellera łączy napięcie, akcja i wyjątkowa perspektywa, które sprawiają, że aktorzy i studia filmowe patrzą przychylnym okiem na jego scenariusze. To właśnie oryginalny scenariusz Kellera opartego na faktach Kaznodziei z karabinem zachęcił Butlera do przyłączenia się do filmu, a jego wersja Królewny Śnieżki zachęciła Julię Roberts do wzięcia udziału w projekcie.

Zanim odniósł sukces jako scenarzysta, Keller pracował przy prawie wszystkich aspektach produkcji filmowej, w tym jako asystent operatora, asystent reżysera, i wykonując niezliczone inne prace, które dały aspirującemu scenarzyście narzędzia do lepszego zrozumienia mechaniki tworzenia filmów.

Keller uczęszczał na Ball University w Indianie, gdy otrzymał rekomendację na roczny program studiów teatralnych i filmowych w Regents College w Londynie. Po ukończeniu kursu pisania, reżyserii i studium klasycznego kina w Londynie, Keller przeprowadził się do Los Angeles, aby kontynuować karierę filmową, koncentrując się na pisaniu scenariuszy.

Keller mieszka w Los Angeles.

KEVIN HALLORAN (Producent wykonawczy) do wyprodukowanych przez niego filmów należą: Głębia strachu z Kristin Stewart, nominowane do Oscara Ukryte działania z Taraji P. Henson i Octavią Spencer, Woda dla słoni z Reese Witherspoon i Robertem Pattinsonem, Wspólna chata z Billy Crystalem, Dobra wróżka i Eragon dla Twentieth Century Fox; Czerwony świt dla MGM; Ramię za milion dolarów i Most do Terabithii dla Disneya.

            Z filmografią liczącą ponad 40 filmów fabularnych, pochodzący z Indiany Halloran rozpoczął swoją karierę ponad 30 lat temu jako asystent produkcji w serialu telewizyjnym Shelly Duvanl Faerie Tale Theatre. Niedługo potem został kierownikiem lokalizacji, pracując między innymi przy Pow Wow Highway i uznanym przez krytyków serialu telewizyjnym „The West Sing”. Wkrótce przeszedł do zarządzania produkcją filmów takich jak Płytki facet, Dom z piasku i mgły oraz niezależnego klasyka The Minus Man.

DANI BERNFELD (Producent wykonawczy) jest Starszym Wiceprezydentem Chernin Entertainment, gdzie nadzoruje rozwój i prowadzi produkcje fabularnych i telewizyjnych projektów firmy.

            Wcześniej Bernfeld pełniła funkcję wiceprezesa w Paramount Pictures, gdzie jako jedyna dzieliła pracę pomiędzy różne piony firmy, nadzorując filmy, projekty telewizyjne i cyfrowe, a także przyczyniła się do budowy działu cyfrowego Paramount, Paramount Digital Entertainment (PDE). Dział cyfrowy doprowadził z kolei do powstania Paramount Television, odpowiedzialnego za produkcję komediowego hitu „Ognista miłość” w reżyserii Kena Marino. Program początkowo był dystrybuowany na Yahoo!, a następnie także w E! Entertainment Television. Bernfeld nadzorowała także produkcję wielu sezonów serialu Hulu „The Hotwives” stworzonego przez Dannah Phirmana i Danielle Schneider.

            W obszarze produkcji fabularnych w Paramount Bernfeld wspierała produkcję Justin Bieber: Never Say Never w reżyserii Jona Chu i Katy Perry: Oto ja w reżyserii Dana Cutfortha i Jane Lipsitz, dystrybuowanego przez Insamge Pictures Paramount. Dla macierzystego studia Bernfeld wyprodukowała trzecią część serii xXx, xXx: Reaktywacja, w reżyserii D.J. Caruso z udziałem Vin Diesel oraz Firmową gwiazdkę w reżyserii Willa Specka i Josha Gordona, z udziałem Jasona Batemana i Jennifer Aniston. Łącznie filmy te zarobiły ponad 450 milionów dolarów.

Jako reżyser, scenarzysta i producent, czterokrotnie nominowany do Oscara MICHAEL MANN (Producent wykonawczy) stał się jednym z najbardziej innowacyjnych i wpływowych twórców filmowych w amerykańskim kinie.

            Po napisaniu i wyreżyserowaniu wyróżnionego nagrodą Emmy filmu telewizyjnego The Jericho Mile (1979), Mann jako producent wykonawczy wyprodukował serial telewizyjny Miami Vice (1984) i Crime Story (1986). W 1990 roku zdobył nagrodę Emmy za miniserial Wojny narkotykowe – Camarena, którego był współautorem i producentem wykonawczym, a w 1992 był producentem wykonawczym Wojen narkotykowych.

Mann napisał i wyreżyserował swój debiut fabularny Złodziej (1981), a następnie napisał i wyreżyserował takie filmy jak: Czerwony smok (1986), Ostatni Mohikanin (1992), Gorączka (1995), Informator (1999), Ali (2001), Policjanci z Miami (2006) oraz Wrogowie publiczni (2009). Jest reżyserem Zakładnika (2004) i Hakera (2015). Jako producent Mann współtworzył m.in. Aviatora Martina Scorsese (2004), Hancock (2008), Teksas – Pola śmierci (2011) oraz seriale HBO Luck (2011) i Witness (2012).

            Mann prowadzi także linię wydawnictwa Williama Morrowa – Michael Mann Books – w ramach której opublikował Hunting LeRoux autorstwa najlepiej sprzedającej się autorki i dziennikarki śledczej New York Timesa, Elaine Shannon.

            W 2020 roku nakładem Harper Collins ukaże się Heat 2, powieść będąca prequelem i sequelem jego filmu Heat, napisana przez Manna i Reeda Farrela Colemana.

PHEDON PAPAMICHAEL, ASC/GSC (zdjęcia), nominowany do Oscara autor zdjęć filmowych, urodził się w Atenach w Grecji, skąd wraz z rodziną przeprowadził się do Niemiec, gdzie w 1982 r. ukończył edukację plastyczną w Monachium. Pracując jako fotoreporter przyjechał do Nowego Jorku w 1983 r., gdzie zaczął wchodzić coraz głębiej w świat zdjęć filmowych. LE MANS ‘66 to jego piąta współpraca z reżyserem Jamesem Mangoldem.

            Jego pierwszy krótkometrażowy film, czarno-biały Spud, otrzymał nagrodę za najlepsze zdjęcia na Cork Film Festival w Irlandii. Po telefonie od Johna Cassavetesa, jego wujka, a później współpracownika, Papamichael przeprowadził się do Los Angeles. Kontynuując pracę nad filmami krótkometrażowymi i eksperymentalnymi, rozpoczął karierę jako reżyser zdjęć u Rogera Cormana, dla którego w ciągu dwóch lat nakręcił siedem filmów fabularnych.

            Dorobek Papamichaela liczy teraz ponad 40 filmów, obejmując także jego pierwsze przeboje, takie jak: Ja cię kocham, a ty śpisz i Reggae na lodzie, a także Fenomen w reżyserii Jona Turteltauba. Ma na swoim koncie wiele uznanych filmów, takich jak Rodzinka z piekła rodem (Un Certain Regard, Cannes 1995) w reżyserii Diane Keaton oraz Odmienić los, z udziałem Geny Rowlands i Gerarda Depardieu w reżyserii Nicka Cassavetesa.

            Million Dollar Hotel, w reżyserii Wima Wendersa, został wybrany jako film otwierający Berlinale w 2000 roku i zdobył Wielką Nagrodę Jury, Srebrnego Niedźwiedzia, a także Złotą Kamerę. Europejska koprodukcja, Lato albo 27 straconych pocałunków, w reżyserii nominowanej do Oscara Nany Djordjadze, miała swoją premierę na Directors Fortnight w Cannes 2000. Otrzymała nagrodę Grand Prix na festiwalu filmowym w Nowym Jorku/Awinionie w 2000 roku, nagrodę publiczności na 2000 roku Festiwal filmowy w Montpellier, a także nagrodę Kodak Vision Award za najlepsze zdjęcia. W 2000 r. oba filmy otrzymały nominację do nagrody Camerimage w kategorii „Najlepsze zdjęcia”.

            W 2001 roku Papamichael nakręcił Mila księżycowego światła (Berlinale, 2003), w reżyserii Brada Silberlinga, z udziałem laureatów Oscara Dustina Hoffmana, Susan Sarandon i Holly Hunter. Następnie sfotografował Tożsamość w reżyserii Jamesa Mangolda i nominowane do Oscara Bezdroża (zdobywca Oscara w kategorii najlepszy scenariusz; nominowany w kategorii najlepszy film) w reżyserii Alexandra Payne’a. Kontynuował swoje prace w filmie Prognoza na życie w reżyserii Gore Verbinskiego, z Nicolasem Cage’em i Michaelem Caine’em, oraz w Spacerze po linie, ponownie wyreżyserowanym przez Mangolda, z udziałem Joaquina Phoenixa, który był nominowany do Oscara dla najlepszego aktora i Reese Witherspoon, która zdobyła Oscara za rolę główną. Zdobył także Złotą Żabę na festiwalu Camerimage (Nagroda Prezydenta 2005) za najlepsze zdjęcia.

            Papamichael nakręcił nominowany do Oscara film Western 3:10 do Yumy, w reżyserii Jamesa Mangolda, z udziałem Russella Crowe’a i Christiana Bale’a, oraz W pogoni za szczęściem, za który Will Smith otrzymał nominację do Oscara. W 2008 roku sfotografował W. Olivera Stone’a, a następnie ponownie połączył siły z Mangoldem na planie Wybuchowej pary, w której wystąpili Tom Cruise i Cameron Diaz, i do której zdjęcia kręcone na całym świecie. Nakręcił dwa najbardziej nagradzane filmy 2011 roku: Spadkobierców Alexandra Payne’a, mogących poszczycić się czterema nominacjami do Oscara (nagroda za najlepszy scenariusz adaptowany), oraz Idy marcowe w reżyserii George’a Clooneya, które także były nominowany do Oscara za najlepszy scenariusz adaptowany. W 2012 premierę miało 40 lat minęło w reżyserii Judda Apatowa, które otrzymało nagrodę dla Komedii Roku podczas Hollywood Film Festival.

            Za wspaniałe czarno-białe zdjęcia do wysoko cenionej Nebraski, która otrzymała sześć nominacji do Oscara i została wyreżyserowana przez Payne’a, Papamichael otrzymał nominację do Oscara, BAFTY i nagrody ASC, zdobywając między innymi nagrodę British Society of Cinematographers BSC. Zdjęcia do Obrońcy skarbów w reżyserii George’a Clooneya z Mattem Damonem, Billem Murrayem, Johnem Goodmanem, Cate Blanchett i Jeanem Dujardinem powstawały w Niemczech i Anglii. W 2016 roku Papamichael ukończył Łowcę i Królową Lodu oraz Payne’a Pomniejszenie, w którym wystąpili Matt Damon i Christoph Waltz, i który otworzył festiwal filmowy w Wenecji w 2017 roku. Papamichael właśnie zakończył produkcję filmu Brighton 4 gruzińskiego reżysera Levana Koguashvili’ego.

            Jako reżyser na początku swojej kariery Papamichael wyreżyserował i sfotografował film Dark Side of Genius (1993) oraz wyreżyserował produkcję Showtime Original „Rysopis mordercy” (1991), z udziałem Seana Younga i Drew Barrymore. „Rysopis mordercy” otrzymał wyróżnienie na festiwalu filmowym w Houston, zdobywając Srebrną Nagrodę w 1992 roku za najlepszą rolę dramatyczną, a także nominację do nagrody Cable ACE w 1992 roku za najlepsze zdjęcia. W 2007 roku powrócił do reżyserii z psychologicznym horrorem From Within, z udziałem Adama Goldberga, Thomasa Dekkera i Jareda Harrisa, który miał premierę na Tribeca Film Festival 2008, i zdobył w sumie siedem nagród, w tym nagrodę Grand Jury Award podczas Festival Solstice w 2008 r.

            Czwarty film reżyserski Papamichaela, Arcadia Lost, z udziałem Nicka Nolte i Haley Bennett, został zakwalifikowany do 11 międzynarodowych festiwali filmowych. Został nakręcony w całości w Grecji w 2008 roku. Kolejną jego produkcją było Los Angels, z Joelle Carter, na potrzeby której wrócił do współpracy z Adamem Goldbergiem, Seymour Cassel i Markiem Boonem Jr. W 2016 roku wyreżyserował krótkometrażowy film „A Beautiful Day” z udziałem Jamesa Brolina i Frances Fisher. Film pokazany został na ponad 30 festiwalach filmowych na całym świecie i zdobył wiele międzynarodowych nagród.

            Oprócz pracy fabularnej Papamichael nakręcił i wyreżyserował ponad 100 reklam dla takich klientów jak: VW, BMW, Audi, Seat, Cadillac, Renault, Nissan, Hyundai, Infinity, Harley Davidson, Nespresso, Foster’s Beer, Coors, Barilla, McDonald’s, Bud Light, Beck’s, Duralast, Goodyear, ESPN, Taco Bell, Milka, Target, Powerade, Allstate, Allstate, Fidelity, Fuji, Cisco i Nextel.

            W dziedzinie teledysku jego prace obejmują „The Ground Beneath Her Feet” i „Electrical Storm” w reżyserii Antona Corbijna oraz „Stuck in a Moment of Time” dla zespołu U2, a także klipy dla The Killers, w reżyserii Antona Corbijna, Erica Claptona, Bryana Ferry’ego, Pearl Jam (reżyseria Cameron Crowe), „Maniac” Kid Cudi’ego w reżyserii Shii LaBeoufa; oraz nominowany do nagrody Grammy pełnometrażowy film muzyczny „Willie Nelson at the Teatro” w reżyserii Wima Wendersa i wyprodukowany przez Daniela Lanois. Papamichael był także kierownikiem wizualnym nominowanego do Oscara Buena Vista Social Club w reżyserii Wima Wendersa.

            Praca Papamichaela obejmuje także kilka przedsięwzięć związanych z telewizją. Innowacyjny miniserial Olivera Stone „Dzikie palmy” otrzymał w 1993 roku nominację do nagrody ASC za najlepsze zdjęcia. Potem pojawiły się piloty wyprodukowane przez Francisa Forda Coppolę, „Rozmowa” i „Biały krasnolud”, za który w 1995 roku otrzymał drugą nominację do nagrody ASC.

            Do wielu międzynarodowych nagród Papamichaela zalicza się między innymi nagroda Orfeusza za życiowe osiągnięcia (LAGFF w 2010 r.) oraz niemiecka honorowa nagroda niezależności (Oldenburg FF 2012). Pełnił funkcję przewodniczącego jury festiwalu filmowego Manaki Brothers, gdzie został również uhonorowany nagrodą „Złota Kamera” za wybitny wkład w światową sztukę filmową (Macedonia 2017). Został przyjęty na członka Akademii Sztuki i Nauki Filmowej w 1997 r., gdzie pracował kilka lat w Komitecie Wykonawczym Oddziału Operatorskiego. Papamichael jest także członkiem Greckiej Akademii Filmowej, Amerykańskiego Towarzystwa Operatorów, Greckiego Towarzystwa Operatorów i Międzynarodowej Gildii Operatorów IATSE 600.

            Papamichael dzieli swój czas między Los Angeles, Berlin i Ateny, mówi po angielsku, niemiecku, francusku i grecku. Posiada obywatelstwo niemieckie, greckie i amerykańskie.

FRANÇOIS AUDOUY (Scenografia) rozpoczął współpracę z Jamesem Mangoldem w 2011 roku, kiedy został wybrany do zaprojektowania scenografii do Wolverine, kręconego w egzotycznych miejscach w Japonii i Australii. Był także scenografem do Logana, który został nazwany „jednym z najlepszych filmów o super bohaterach wszechczasów” i który przyniósł mu nagrodę ADG za najlepszą scenografię w kategorii filmu współczesnego. Inne jego projekty to między innymi filmy fantasy Dracula: Historia nieznana w reżyserii Gary’ego Shore’a i Abraham Lincoln: Łowca wampirów w reżyserii Timura Bekmambetowa.

            Audouy w ciągu ostatnich 20 lat przyczynił się do powstania kilkudziesięciu filmów – jako dyrektor artystyczny tak różnorodnych filmów jak: Watchmen. Strażnicy, Transformers, Charlie i fabryka czekolady, Terminal oraz Spider-Man i Spider-Man 2. Był członkiem ekip scenograficznych przy filmach: Faceci w czerni, Barwy kampanii, Raport mniejszości, Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa, Zodiak i innych. Brał udział we wczesnych fazach budowy scenografii do takich projektów jak Avatar i Jurassic World, ostatnio Audouy pracował jako konsultant wizualny w Pixar Animation Studios, a także zaprojektował przełomową wirtualną rzeczywistości Dreamscape Immersive do „Alien Zoo”.

            Mieszka z żoną i dwiema córkami w Los Angeles w Kalifornii.

MICHAEL M^cCUSKER, ACE (Montażysta) kontynuuje długą współpracę z reżyserem Jamesem Mangoldem, z którym połączył siły przy takich produkcjach jak: Logan, Wolverine, Wybuchowa para, 3:10 do Yumy, Spacer po linie (nominacja do Oscara 2006 za najlepszy montaż) i Tożsamości. Do dorobku McCuskera w dziedzinie montażu zalicza się także: Deadpool 2, Król rozrywki, Mroczna wieża, Dziewczyna z pociągu, 13 godzin: Tajna misja w Benghazi, Get on Up, Niesamowity Spider-Man, Hesher i Australia.

ANDREW BUCKLAND (Montażysta), montażysta, filmowiec, muzyk i domator, pracuje w branży filmowej od ponad 20 lat. Zainteresowanie filmem datuje się u niego od czasów szkoły średniej, gdy razem z przyjaciółmi tworzył filmy typu super-8. Nie wiedział wtedy, że to początek pasji, za sprawą której dołączy do elity twórców filmowych.

Andrew rozpoczął swoją karierę jako praktykant-montażysta w filmie Zdrada w reżyserii Alana Pakuli, z montażystą Tomem Rolfem. Następnie pomógł Johnowi Bloomowi przy trzech filmach Mike’a Nicholsa: Anioły w Ameryce, Bliżej i Wojna Charliego Wilsona. Ostatnio, począwszy od Dziewczyny z pociągu Tate Taylor, Andrew współpracuje z montażystą Michaelem McCuskerem, który odegrał kluczową rolę w zapewnieniu mu możliwości wykorzystania i poszerzenia swoich umiejętności. Jego pasja do montażu obejmuje także inne gatunki filmowe. Andrew wyreżyserował i wyprodukował nagradzany film dokumentalny Somos Wichi, w którym poruszony został problem marginalizowanej ludności tubylczej w północnej Argentynie. Przyczynił się również do powstania ścieżek dźwiękowych do Wojny Charliego Wilsona i Dziewczyny z pociągu. Twórczy duch Andrew zyskał na sile dzięki miłości i wsparciu żony i syna.

Adam Somner (Współproducent/Pierwszy asystent reżysera) współpracował ze Stevenem Spielbergiem przy 11 filmach (Player One, Lincoln, Monachium, Wojna światów), Ridleyem Scottem i Tonym Scottem (Gladiator, Królestwo niebieskie, Zawód: Szpieg, Niepowstrzymany, Człowiek w ogniu), Martinem Scorsese (Wilk z Wall Street), Paulem Thomasem Andersonem (Nić widmo, Aż poleje się krew, Mistrz, Wada ukryta) i Alejandro Gonzalezem Inarritu (Zjawa).

Urodzony w Wielkiej Brytanii, obecnie mieszka z rodziną w Los Angeles.

AARON DOWNING (Współproducent/Kierownik postprodukcji) był producentem wykonawczym niezależnego filmu American Folk z udziałem piosenkarzy folkowych Joe’ego Purdyma i Amber Rubarth oraz koproducentem czarnej komedii Spencera Sussera Hesher z Josephem Gordonem-Levittem, Rainnem Wilsonem i Natalie Portman.

            Z filmografią ponad 30 filmów fabularnych, pochodzący z Illinois Downing ukończył Columbia College Chicago, a następnie rozpoczął karierę w 20th Century Fox przy postprodukcji dla Teda Gagliano. Aaron kierował postprodukcją takich filmów jak: Nienawiść, którą dajesz, Twój Simon, Deadpool 2, Król rozrywki, Ukryte działania, Gwiazd naszych wina, Logan, Ewolucja planety małp, 3:10 do Yumy, Diabeł ubiera się u Prady i Spacer po linie.

OLIVIER DUMONT (Kierownik efektów wizualnych) – dzięki dużej wrażliwości artystycznej, Olivier mógł pełnić wiele funkcji, takich jak kierownik efektów wizualnych w Method Studios, a także jako producent. Jest częstym współpracownikiem twórców filmowych znanych z efektownych wizualizacji, takich jak Christopher Nolan, James Gunn, Terrence Malick oraz Lana i Lilly Wachowski. Olivier jest ceniony nie tylko ze względu na swoje talenty jako artysta, ale także za skuteczny styl zarządzania współpracownikami. Jego głośne prace obejmują psychodeliczną sekwencję Magic Mystery Tour w Doktor Strange, nominowaną do nagrody VFX Academy Award.

Olivier pracuje w Method Studios od 2008 roku, gdzie kierował zespołami efektów wizualnych przy takich produkcjach jak: Strażnicy Galaktyki, Drzewo życia, Atlas chmur, Zbuntowana i Avengers: Czas Ultrona. Rozpoczął karierę we Francji, studiując multimedia i fotografię. Nauczył się, jak budować postacie i środowiska 3D podczas pracy nad filmami krótkometrażowymi CG.

MARCO BELTRAMI (Muzyka) jest dwukrotnie nominowanym do Oscara kompozytorem. Współpracował z wieloma kultowymi reżyserami, takimi jak Kathryn Bigelow, James Mangold, Angelina Jolie, Robert Rodriguez, Luc Besson, Guillermo Del Toro, Wes Craven, Alex Proyas, Jonathan Mostow, Roland Joffé, Jodie Foster, David E. Kelley i Tommy Lee Jones.

Kompozytor szybko zyskał rozgłos jako innowator gatunku dzięki odbiegającym od konwencji ścieżkom dźwiękowym do horrorów z serii Krzyk. Odtąd muzyczna paleta Beltramiego rozszerzyła się na praktycznie wszystkie gatunki filmowe. Beltrami był często wyróżniany za swoją muzykę, otrzymał dwie nominacje do Oscara za najlepszą muzykę do 3:10 do Yumy, z udziałem Russella Crowe’a i Christiana Bale’a, oraz do filmu W pułapce wojny z Jeremym Rennerem, który zdobył Oscara w kategorii najlepszy film. W 2011 roku Beltrami zdobył Golden Satellite Award (za najlepszą muzykę) za Surferkę z charakterem. Beltrami napisał ścieżkę dźwiękową do filmu Marvela Logan oraz debiutu reżyserskiego Angeliny Jolie, Najpierw zabili mojego ojca. Napisał także motyw do przebojowej gry wideo Fortnite. Ostatnio Beltrami pracował przy cieszącym się dużym uznaniem przeboju kasowym Ciche miejsce, który był nominowany do Złotego Globu za najlepszą muzykę i znalazł się na liście najlepszych ścieżek dźwiękowych nominowanych do Oscarów, a także Velvet Buzzsaw Dana Gilroya dla Netflixa. Beltrami otrzymał nominację do nagrody Emmy za nagrodzony Oscarem film dokumentalny National Geographic 2019 Free Solo: ekstremalna wspinaczka (wraz z kompozytorem Brandonem Robertsem) za wybitną kompozycję muzyczną do dokumentu, serialu lub filmu specjalnego.

Jego muzykę można usłyszeć w takich przebojach jak Szklana pułapka 4.0, Terminator 3: Bunt maszyn oraz Ja, robot. Inne jego filmy to: Eskorta w reżyserii Tommy’ego Lee Jonesa, komedia zombie Wiecznie żywy w reżyserii Jonathana Levine’a, ostatnia część serii Szklana pułapka z Brucem Willisem – Szklana pułapka 5, Snowpiercer: Arka przyszłości z udziałem Chrisa Evansa w reżyserii Joon-ho Bonga, thriller akcji Brada Pitta World War Z, Wolverine Jamesa Mangolda, remake klasycznego horroru Carrie, reboot Fantastyczna Czwórka w reżyserii Josha Tranka, komedia wakacyjna Columbia Pictures Cicha noc, także w reżyserii Jonathana Levine’a, z udziałem Setha Rogana i Josepha Gordona Levitta, oraz 183 metry strachu z udziałem Jacka Hustona i Blake Lively.

Ostatnio Beltrami napisał muzykę do filmu The Twilight Zone Jordana Peele’a dla CBS All Access, komedii Lionsgate Niedobrani z Charlize Theron i Sethem Rogenem, a także do produkcji Podły, okrutny, zły z udziałem Zaca Efrona. Muzykę Beltramiego będzie można także usłyszeć w nadchodzącym Underwater Twentieth Century Fox w reżyserii Williama Eubanka z udziałem Kristen Stewart.

Po ukończeniu studiów licencjackich na Brown University Marco Beltrami uzyskał stypendium Yale School of Music. Jego oddanie kompozycji muzycznej zaprowadziło go następnie do Wenecji we Włoszech na okres studiów u włoskiego mistrza Luigiego Nono, a następnie do Los Angeles na stypendium u boku zdobywcy Oscara kompozytora Jerry’ego Goldsmitha.

Nominowany do Oscara kompozytor BUCK SANDERS (Muzyka) wykreował własną niszę jako jeden z najlepszych hollywoodzkich eksperymentatorów muzycznych i prawa ręka Marco Beltramiego w ich ponad 20-letniej współpracy nad prestiżowymi filmami i klasykami gatunku. Począwszy od horrorów (Resident Evil, Ciche miejsce), poprzez współczesne westerny (3:10 do Yumy, Eskorta), od science fiction (Ja, robot), poprzez filmy o superbohaterach (Logan), filmy zombie (Wiecznie żywy, World War Z), dramaty rodzinne (Surferka z charakterem), a nawet porywające filmy wojenne (The Hurt Locker. W pułapce wojny), on i Beltrami nawiązali trwałą współpracę muzyczną, która zdobyła uznanie i lojalność takich twórców filmowych, jak Tommy Lee Jones, Wes Craven, James Mangold, Joon- ho Bong i Roland Joffé. W 2010 roku Sanders i Beltrami otrzymali nominację do Oscara za ich oszczędną muzykę do The Hurt Locker. W pułapce wojny, która wyniosła ich pracę nad efektami dźwiękowymi i narracją muzyczną na nowy poziom.

Sanders dorastał w Południowej Karolinie i od najmłodszych lat interesował się muzyką eksperymentalną (oraz partyturami filmowymi). Grał na gitarze w zespole licealnym i kontynuował naukę po przeprowadzce do Los Angeles, gdzie studiował grę na gitarze na UCLA. Kiedy poznał Beltramiego, pracował w sklepie z płytami w Zachodnim LA i szybko przeszedł od „pomocnika” do nieocenionego współspiskowca. Unikalna rola Sandersa w zespole polega na wnoszeniu technologicznej innowacji, nienasyconej ciekawości oraz kreowaniu nowych dźwięków (tak jak to zrobił w Eskorcie – budowanie ogromnej harfy wiatrowej na wolnym powietrzu i rejestrowanie dźwięków fortepianu pod wodą). „Nie jestem zaskoczony, że polubiłem muzykę filmową” – mówi Sanders – „ponieważ pozwala na tak wiele eksperymentów, pozwala też współkreować dynamiczny aspekt filmu. Dla mnie dodawanie do filmu wyjątkowych, ręcznie wykreowanych dźwięków jest równie ważne co melodyczne i harmoniczne decyzje, które podejmujemy podczas procesu komponowania”.

DANIEL ORLANDI (Kostiumograf) ukończył Carnegie Mellon University z dyplomem z zakresu projektowania teatralnego i rozpoczął karierę jako asystent Boba Mackiego w filmie Grosz z nieba, a także w licznych programach telewizyjnych i przy udanej kolekcji Mackie Couture. Opuszczając studio Mackie, Orlandi otrzymał nagrodę Emmy za kostiumy stworzone we współpracy z Davidem Copperfieldem. Orlandi ponownie dołączył do Jamesa Mangolda po pracy nad Loganem z udziałem Hugh Jackmana. Projektował także Jurassic World z Chrisem Prattem i film X-Men: Mroczna Phoenix.

            Orlandi ostatnio po raz piąty współpracował z Johnem Lee Hancockiem przy The Highway Men. Inne jego filmy to Alamo, zdobywca Oscara Wielki Mike. The Blind Side z Sandrą Bullock, Ratując pana Banksa, za który Orlandi był nominowany zarówno do nagrody BAFTA, jak i CDG, a także McImperium z Michaelem Keatonem. Sześć razy współpracował z Jayem Roachem, poczynając od Poznaj mojego tatę, a także przy nagrodzonym Emmy „Game Change” i Trumbo z 2015 roku, za który był nominowany do nagrody Costume Designers Guild. Wystąpił także w nominowanej do nagrody Emmy produkcji HBO „Do końca” z udziałem Bryana Cranstona jako LBJ. Jego inne prace obejmują Człowieka ringu Rona Howarda, Kod da Vinci i nominowaną do Oscara produkcję Frost/Nixon.

            Orlandi przygotował kostiumy dla Renee Zellweger i Ewana McGregora w Do diabła z miłością oraz dla Queen Latifah (w stylu lat 60. ubiegłego wieku) w Ostatnich wakacjach. Pracował z Joelem Schumacherem przy Bez skazy i Telefonie. Orlandi był nominowany do nagrody Emmy i CDG za kostiumy do nagrodzonej Emmy produkcji HBO Ryana Murphy’ego na podstawie znanej sztuki Larry’ego Kramera „The Normal Heart” oraz nagrodzonego Emmy pilota „Doliny Krzemowej”.

RONNA KRESS (Casting) pracuje od ponad 20 lat jako reżyser obsady filmów fabularnych, a obecnie jest wiceprezydentem castingu fabularnego w 20th Century Fox.

Karierę rozpoczęła jako współpracownik castingowy Marion Dougherty w Warner Brothers. Następnie pracowała dla Davida Rubina przy wielu filmach, w tym Romeo i Julia, Utalentowany pan Ripley i Wzgórze nadziei.

Jako niezależny reżyser obsadzała filmy nagrodzone Oscarem, takie jak: Moulin Rouge, Wielki Mike. The Blind Side i Mad Max: Na drodze gniewu. Była odpowiedzialna za obsadę pierwszego filmu z serii Szybcy i wściekli oraz Piraci z Karaibów: Klątwa czarnej perły. Inne jej filmy to Deadpool, Wielki Gatsby i Gwiazd naszych wina.

Podczas pracy w Foxie obsadziła Le Mans ’66, Free Guy i Lucy in the Sky.